Το Suicide Squad: Kill the Justice είναι ένα παιχνίδι το οποίο λαχταρούσα από τη πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε. Δυστυχώς η αναμονή και εμένα αλλά και άλλων φαν κράτησε πολύ και δοκιμάστηκε αρκετές φορές. Η κυκλοφορία του καθυστέρησε αναγκαστικά δύο φορές με τη Rocksteady Games να ζητάει περισσότερο χρόνο για να μας παραδώσει τη βέλτιστη ποιότητα του παιχνιδιού της. Η προσδοκία μου αναφέρω πως δοκιμάστηκε επειδή κατάφερα να είμαι από τους πρώτους που έπαιξαν το παιχνίδι πολύ πριν την κυκλοφορία του, φυσικά δε μπορούσα να έχω εμπεριστατωμένη άποψη από ένα πρώιμο build ωστόσο με προετοίμασε για το τι θα συναντήσω.

Η Rocksteady Games δε χρειάζεται πιστεύω συστάσεις, είναι το studio το οποίο πήρε στα χέρια της τον διασημότερο ήρωα του κόσμου και του έφτιαξε μια αριστουργηματική σειρά παιχνιδιών η οποία στέκεται ακόμη και σήμερα και θα ζήλευαν ακόμη και τα κινηματογραφικά studio της Warner Bros. Τόσο σεναριακά όσο και σε θέμα προσέγγισης. Ωστόσο η δημιουργός του Arkhamverse ξεφεύγει αρκετά από τα νερά της με το Suicide Squad και πειραματίζεται σε αχαρτογράφητα για κείνη νερά, αυτά του multiplayer και των shooter.

To Suicide Squad: Kill the Justice League είναι ένα live-service looter shooter τρίτου προσώπου με RPG στοιχεία, ξεφεύγοντας αρκετά από τα θεμέλια που είχαν τα παιχνίδια Batman. Παρόλο που δοκιμάζει μια νέα φόρμουλα τόσο στο gameplay όσο και στο σενάριο, φέρνει αλλαγές στο σύμπαν της και ταράζει τα νερά.

Η Rocksteady αυτή τη φορά αφήνει τον Batman, τη ζοφερή Gotham, τη σοβαρότητα και το βάρος του σκοτεινού ηρώα για να αναλάβει την ομάδα σκάνδαλο της DC, τη Suicide Squad. Και έτσι φτιάχνει ένα παιχνίδι που δεν παίρνει σε τίποτα τον εαυτό του στα σοβαρά, είναι πολύχρωμο και δε φοβάται να τσαλακωθεί.

Η βασική Task Force X που πρωταγωνιστεί στο παιχνίδι είναι οι Harley Quinn, Deadshot, King Shark και Captain Boomerang, τέσσερα από τα πιο δημοφιλή μέλη της ομάδας τον τελευταίο καιρό, είτε από τις σελίδες των κόμικ, τις live action ταινίες αλλά και animated σειρές, με περισσότερους χαρακτήρες να γίνονται διαθέσιμοι με τη πάροδο του χρόνου.

Επίσης θεωρώ πως δε χρειάζονται πολλές συστάσεις και για τη Suicide Squad, αλλά για την ιστορία, πρόκειται για μια επίλεκτη ομάδα φυλακισμένων κακοποιών η οποία συνήθως δουλεύει υπό την αιγίδα της Amanda Waller και της στρατιωτικής υπηρεσίας A.R.G.U.S. Τα μέλη της ομάδας επιστρατεύονται με ανορθόδοξα μέσα και με άσκηση επιρροής πάνω τους, με τη Waller να τους δεσμεύει με μια βόμβα στο κεφάλι ή όποια θα εκραγεί αν παραστρατήσουν. Συνήθως, η αποστολή είναι να σώσουν το κόσμο. Μερικά από τα εμβληματικά μέλη της είναι η Harley Quinn, ο Deadshot, ο Killer Croc, o Rick Flag και άλλοι.

Στη περίπτωση του παιχνιδιού, η Rocksteady φαίνεται πως υιοθετεί αρκετά στοιχεία από μια από τις σημαντικότερες σειρές κόμικ της DC, το vs Justice League, φέρνοντας τη στα μέτρα της ταυτόχρονα. Στη περίπτωση του Kill the Justice League, ο Brainiac εισβάλει στη Metropolis και συλλέγει δεδομένα για να ανακτήσει τον χαμένο πλανήτη του, Colu. Στη προσπάθεια του παίρνει υπό τον έλεγχο του το μεγαλύτερο μέρος της Justice League για να κάνουν τη δουλειά του, ενώ μετατρέπει τους ανθρώπους στον εξωγήινο στρατό του, Terminauts.

Με το πληθυσμό της Γης να έχει εξαφανιστεί η τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας είναι η τετράδα της Amanda Waller, μια ομάδα που αποτελείται από τον καλύτερο δολοφόνο της Γης, έναν ημίθεο, τον μεγαλύτερο κλέφτη της Γης και την πανούργα Harley Quinn. Κάθε ένας αντιστοιχεί έξυπνα σε κάθε μέλος της Λεγεώνας. Οι τέσσερις τους, ως Task Force X θα πρέπει να συνεργαστούν και να ενωθούν σαν οικογένεια για να γλιτώσουν την Waller, να βγάλουν από τη μέση τη διεφθαρμένη Justice League και φυσικά να ανατρέψουν τον Brainiac. Τελικώς η αποστολή τους είναι πολύ πιο βαρυσήμαντη από αυτή που περίμεναν όλοι να βγάλουν εις πέρας.

Η πλοκή έχει μερικές ωραίες ανατροπές αλλά στην πλειονότητα του πολλά γεγονότα ήταν αναμενόμενα. Το φινάλε του Main Story είναι κάπως απογοητευτικό. Εκεί που επίσης έχει αδυναμίες το σενάριο είναι όταν πέφτει στο τραπέζι το θέμα των Elseworlds το οποίο χρησιμεύει ως δικαιολογία για το Endgame υλικό. Η Rocksteady Games θα εμπλουτίζει με τη πάροδο του χρόνου το παιχνίδι με νέους χαρακτήρες, νέους κόσμους, οπλισμό και άλλα πολλά. Ενώ θα βοηθήσουν και στο σενάριο μπαλώνοντας κάποιες μεγάλες τρύπες στο σύμπαν του παιχνιδιού.

Σε γενικές γραμμές το σενάριο έχει κάποιες αδυναμίες και γεννά αρκετά ερωτήματα. Τα περισσότερα από αυτά δυστυχώς εξηγούνται με τεμπέλικο τρόπο. “Για όλα φταίει ο Brainiac”. Παρόλα αυτά το σενάριο έχει εξαιρετική δομή διαλόγων και συγγραφή χαρακτήρων που είναι σα να ξεπήδησαν από τις σελίδες των κόμικ. Η συγγραφή των διαλόγων είναι πολύ έξυπνη, και δεν έχουν να ζηλέψουν απολύτως τίποτα από τις ταινίες της DC ή τις ταινίες Guardians of the Galaxy αφού σου μεταφέρουν άψογα το όλο το team up των εκκεντρικών χαρακτήρων με λαμπρά punchlines και τέλειο timing. Είναι από τις λίγες φορές που το κωμικό στοιχείο δε κουράζει ακόμα και όταν είναι για να διακόψει μια πολύ σοβαρή στιγμή καταμεσής ενός σημαντικού cutscene και συγχωρούνται τυχόν αστοχίες που υπάρχουν στο σενάριο. Σίγουρα δε θα αρέσει σε όλους, όμως εγγυώμαι πως οι φαν της DC θα το λατρέψουν.

Το gameplay του παιχνιδιού είναι το πιο αμφιλεγόμενο μέρος του και για τον οποίο γίνεται ο μεγαλύτερος ντόρος. Η Rocksteady δοκιμάζει πολλά πράγματα ταυτόχρονα με το τρόπο παιχνιδιού να έχει πολλές πτυχές κάνοντας την εξοικείωση με όλα όσα συμβαίνουν χρονοβόρα και σκέτη ταλαιπωρία. Οι αρχές του ξεφεύγουν κάπως από τις συνηθισμένες ενός looter shooter. Όμως το πρόβλημα δεν είναι πραγματικά αυτό, αλλά η επαναληπτικότητα. Μεγαλύτερος εχθρός του παιχνιδιού είναι η επανάληψη στις αποστολές, τις οποίες οι σχεδιαστές στην προσπάθειά τους να δώσουν μια δόση ποικιλίας καταλήγουν να τις κάνουν ακόμη πιο ενοχλητικές.

Υπάρχουν οι αποστολές τύπου hardpoint στο οποίο καλούμαστε να προσέχουμε δύο ή παραπάνω σημεία σε μια περιοχή του χάρτη. Κάποιες φορές καλούμαστε να καταστρέψουμε κάποια incubators, να βρούμε επιζώντες και να τους επιστρέψουμε σε ασφαλές σημείο, άλλες φορές υπάρχουν αποστολές τύπου escort the payload. Η μονοτονία σπάει κάπως όταν μας δίνεται ο έλεγχος ενός οχήματος με κανόνια όμως και αυτό κάποια στιγμή τείνει να χάνει το ενδιαφέρον. Η προσπάθεια τους για ποικιλία αποτυγχάνει όταν καλούμαστε να κάνουμε ζημιά με συγκεκριμένους τρόπους ή εναντίον συγκεκριμένων εχθρών. Πολλές φορές μπορεί να τραβήξει η διάρκεια μέχρι την επίτευξή των στόχων αφού οι οδηγίες δεν είναι πάντα σαφής. Φυσικά το παιχνίδι μας ανταμείβει για όλη αυτή την ταλαιπωρία με κάποια συναρπαστικά αλλά φτωχά σε εκτέλεση bossfights.

Ο ελεύθερος χάρτης κρύβει και αυτός κάποιες εκπλήξεις. Αρχικά, η Metropolis είναι άδεια από ζωή κυριολεκτικά και μεταφορικά αφού η πλοκή το επικαλείται. Ωστόσο υπάρχουν παντού περιπολίες από minions του Brainiac, τανκς, οχήματα και drone τα οποία καταστρέφονται μονάχα από κάποια τρωτά σημεία επάνω τους. Χτυπώντας τις περιπολίες ανταμειβόμαστε με resources ή και εξοπλισμό. Επίσης στο χάρτη υπάρχουν σκόρπια τρόπαια του Riddler ακριβώς όπως στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, κάποιοι γρίφοι που μας θέλουν να εντοπίζουμε σημαντικά κτήρια και landmarks από το σύμπαν της DC ενώ σταδιακά γίνονται διαθέσιμες και κάποιες προαιρετικές προκλήσεις. Οι προκλήσεις απευθύνονται σε κάθε μέλος της Suicide Squad ξεχωριστά και είναι εμπνευσμένες απευθείας από το Superman του Nintendo 64, με καλύτερη όμως εκτέλεση και αποτελούν ευχάριστο διάλλειμα από τη μονοτονία. Αυτές οι αποστολές, δίνουν ως reward κάποια κομμάτια στολών για τους χαρακτήρες μας.

Φυσικά υπάρχουν και άλλα στοιχεία όπως τα χτυπήματα melee το οποίο και θεωρώ πως θα έπρεπε να είχε δοθεί περισσότερο έμφαση από το απλά να λειτουργεί ως τρόπος φόρτισης των ασπιδών μας με το Shield Harvesting, να πετάμε εχθρούς στον αέρα ή για elemental χτυπήματα. Έπειτα είναι τα special attacks, Traversal και Suicide Strikes, τα οποία συνήθως μπορούν να εξουδετερώσουν εχθρούς με ένα μόνο χτύπημα.

To shooting του παιχνιδιού έχει και αυτό πολύ καλή αίσθηση ειδικά όταν βρισκόμαστε στον αέρα ή χρησιμοποιούμε snipers ενώ υπάρχουν και timed reloads που μας χαρίζουν μερικές επικές στιγμές επάνω στη μάχη.

Εκεί όπου διαπρέπει το Suicide Squad: Kill the Justice League όμως, είναι χωρίς αμφιβολία η πλοήγηση των ηρώων μας ξεχωριστά. Οι μηχανισμοί κίνησης είναι ένα από τα πιο cool στοιχεία του παιχνιδιού και ίσως κοντράρεται στα ίσια με αυτούς του Marvel’s Spider-Man 2.

Αρχικά, το παιχνίδι μας εξηγεί με πολύ έξυπνο τρόπο πως η ομάδα απέκτησε τις ικανότητες για να μεταφέρεται μέσα στο χάρτη. Κάθε ήρωας έχει διαφορετικό τρόπο περιπλάνησης στο χάρτη. Αυτό γίνεται κάνοντας embrace αντικείμενα από κάποιους nemesis τους ή που σχετίζονται με τις ικανότητες τους. Για παράδειγμα, προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ η προσέγγιση του Captain Boomerang. Ο τρόπος που περιφέρεται μέσα στο χάρτη είναι πρωτότυπος, η περιστροφή γύρω από το περιβάλλον ήταν εντυπωσιακή και ίσως δεν έχουμε ξανά δει κάτι παρόμοιο.

Η αίσθηση όταν χρησιμοποιεί τον βραχίονα της Speed Force και ο τρόπος που ακολουθεί η κάμερα τη πορεία που διαγραφεί είναι μοναδικός. Μάλιστα θα μπορούσε να είναι και μια αρχή για να αποκτήσει επιτέλους ο Flash το δικό του παιχνίδι κάποια στιγμή στο μέλλον, αφού οι μηχανισμοί αυτοί θα μπορούσαν να εξερευνήθουν περισσότερο μελλοντικά και θα ήταν κρίμα να πάνε χαμένοι.

Η Rocksteady κατάφερε να πάρει έναν από τους πιο lame χαρακτήρες της όπως ο Captain Boomerang δίνοντας του μια από τις καλύτερες υπερδυνάμεις και να τον κάνει διασκεδαστικό για να παίξεις μαζί του. Έτσι, χρησιμοποιεί τη ταχύτητα για να μεταφέρεται από εμπόδιο σε εμπόδιο ή πίσω από τους εχθρούς του στρατηγικά.

Ο Deadshot χρησιμοποιεί ένα jetpack που του επιτρέπει να κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις. Η Harley Quinn έχει στη διάθεσή της το grappler του Batman και ένα drone ώστε να φτάνει σε δυσπρόσιτα σημεία αλλά είναι κάπως πιο αργή. Ενώ ο Nanaue, σαν ημίθεος μπορεί να εκτιναχθεί ψηλά ή να εφορμήσει προς μια κατεύθυνση. Αυτό μας δίνει μεγάλη ποικιλία στο gameplay και σπάει τη μονοτονία. Ωστόσο υπάρχουν κάποιοι μικροί ενδοιασμοί όσον αφορά τον χειρισμό.

Θα ήταν προτιμότερο αν ο χειρισμός ήταν ο ίδιος και για τους τέσσερις χαρακτήρες. Για λόγου χάρη, όταν αλλάζω ανάμεσα στον Captain Boomerang και τον Deadshot υπάρχει μια μικρή αποσυντόνιση αφού τα στυλ κινήσεων και συνεπώς ο χειρισμός τους διαφέρουν. Όταν συμβαίνει αυτό πάνω στη μάχη είναι αρκετά ενοχλητικό. Τέλος, όσον αφορά τη πλοήγηση στη Metropolis δεν υπάρχει fast travel δυστυχώς, και όταν γίνεται διαθέσιμο είναι μόνο για να επιστρέψουμε στη βάση μας.

Το παιχνίδι δικάστηκε για το πόσο άψυχο είναι. Όμως βλέπουμε μερικές εντυπωσιακές λεπτομέρειες όπως όταν ο Deadshot αφαιρεί το κράνος του, τα μαλλιά του Captain Boomerang που αντιδρούν στον άνεμο, όταν ζαλίζεται μετά από τη χρήση του boomerang, αλλά φυσικά, ο τρόπος που ο Batman καραδοκεί και μας καταδιώκει σε όλο το χάρτη.

Για την ακρίβεια, θεωρώ πως όλα τα segments με τον Batman εντυπωσιάζουν. Η πρώτη καταδίωξη ειδικά, καταφέρνει να προκαλέσει τρόμο, να διατηρήσει την εγρήγορση και να βάλει τον παίκτη στη θέση των “κακοποιών”. Εκεί είναι που θύμισε λίγο περισσότερο την αίγλη που είχαν τα παιχνίδια Arkham. Θεωρώ πως το παιχνίδι αυτό και ίσως αλλά παρόμοια παιχνίδια χάνουν τη μπάλα όσο πιο πολύπλοκα είναι και όσα περισσότερα brunches υπάρχουν. Ίσως τα πράγματα να ήταν πολύ πιο ομαλά αν το Suicide Squad: Kill the Justice League ήταν πιο γραμμικό και άφηνε πίσω του πολλές σάλτσες.

Φυσικά το Suicide Squad δε θα χρησιμοποιούσε τον όρο RPG αν δεν είχε και το δικό του Talent Tree. Τα Talents προσφέρουν σημαντικές ικανότητες, αλλά έχουν περιορισμένες επιλογές κάτι που μπορεί να ενοχλεί. Έχουμε στη διάθεση μας 30 Talent Points που διατίθενται μετά από level up, αλλά δεν μπορούμε να επενδύσουμε σε όλα. Μας δίνεται η δυνατότητα να επιλέξουμε μόνο ένα Talent από κάθε επίπεδο, και δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πόντους σε προηγούμενα Talents. Αυτό ενδέχεται να έχει γίνει εσκεμμένα για να διατηρηθεί η ισορροπία στο παιχνίδι. Επίσης κάθε ένας χαρακτήρας κάνει level up ξεχωριστά, μια κακή επιλογή από τους developers κατά την άποψη μου.

Το παιχνίδι επίσης μας παρέχει και ένα crafting σύστημα αλλά δε χρησιμεύει σε κάτι άλλο πέρα από το να αλλάξουμε elements στα melee όπλα μας και τις grenades. Μπορούμε να κάνουμε και craft όπλα αλλά ο κύριος σκοπός που αποσκοπεί είναι να καθαρά για αυτό το λόγο. Αυτό διότι πάντα θα βρούμε κάποιο πολύ καλύτερο όπλο ως reward μετά από κάποια αποστολή ειδικά αφού ολοκληρώσουμε το παιχνίδι.

Το καλύτερο loot ώστε να μας προετοιμάσει για το νέο περιεχόμενο θα το βρούμε στα Elseworlds τα οποία εξερευνώνται με τις αποστολές Incursion. Χωρίς να μπαίνουμε σε πολλά spoiler, στόχος είναι να εισβάλουμε σε έναν άλλο κόσμο, να ολοκληρώσουμε έναν στόχο και να αποδράσουμε μέσω μίας πύλης. Αν περιμένετε τουλάχιστον εκεί να δείτε κάτι νέο κάνετε λάθος αφού το μόνο που αλλάζει είναι το περιβάλλον που λαμβάνουν τόπο. Το γεγονός ότι υπάρχουν μόνο αυτές οι τρεις δραστηριότητες ξανά και ξανά είναι εξαντλητικό και μόνο στη σκέψη.

Τέλος, υπάρχει και ένα shop με διάφορες αμφιέσεις για τους ήρωες, βγαλμένες από τα κλασσικά comic ή εμπνευσμένα για το παιχνίδι. Δυστυχώς όμως για να γίνουν διαθέσιμα είμαστε αναγκασμένοι να προβούμε σε microtransaction για να τα αποκτήσουμε. Θα ήταν πολύ βολικό αν υπήρχε κάποιο άλλο in-game currency για να ανταλλάξουμε για κάποιο skin.

Οπτικά, το Kill the Justice League καταφέρνει να αφήσει θετικότατες εντυπώσεις. Ο κόσμος του Suicide Squad: Kill the Justice League είναι πολύχρωμος παρά την Αποκάλυψη που έχει συμβεί. Συναντούμε μερικές εμβληματικές τοποθεσίες όπως το Hall of Justice όπου και είναι το άντρο μας ή το άγαλμα του προστάτη της Metropolis Superman, φτιαγμένο από χρυσό αλλά και τη Daily Planet.

Η πραγματική ομορφιά της πόλης φαίνεται κατά τις βραδινές ώρες του κύκλου μέρας-νύχτας αλλά και όταν υπάρχουν άσχημες καιρικές συνθήκες. Επίσης κάτι νέο στο οποίο πρωτοπορεί το παιχνίδι είναι το εξατομικευμένο interface στο οποίο μπορούμε να επιλέξουμε να παίξουμε χωρίς HUD. Που είναι και το πιο κοντινό σε Photo Mode για το παιχνίδι, μιας που δε μας δίνεται αυτή η δυνατότητα. Η πινελιά αυτή θα φανεί αρκετά χρήσιμη για κάποιον που θέλει να παίξει μια πιο καθαρή εμπειρία χωρίς να του αποσπούν τη προσοχή διάφορα στοιχεία στην οθόνη.

Εκεί που έχει δώσει τα ρέστα της η Rocksteady Games όμως είναι στο motion capture που έχει γίνει και στους ηθοποιούς που δίνουν ζωή στο παιχνίδι. Βλέπουμε πως έχει αποτυπωθεί και η παραμικρή λεπτομέρεια στις εκφράσεις των ηθοποιών. Νομίζω είναι η πρώτη φορά που βλέπω τόση φυσική εκφραστικότητα σε παιχνίδι σα να παρακολουθώ ταινία. Οι αντιδράσεις της Harley Quinn και του Boomer για παράδειγμα όταν συμβαίνει κάτι σημαντικό κλέβουν αναμφίβολα τη παράσταση. Έως και τον Καρχαρία κατάφεραν να κάνουν να μοιάζει σαν άνθρωπος, κάτι που δε πέτυχε στη live-action μεταφορά του χαρακτήρα.

Να αναφέρουμε πως οι voice actors των Batman και Harley Quinn επιστρέφουν. Ο Kevin Conroy που μας άφησε χαρίζει για μία ακόμα φορά την ανατριχιαστική φωνή του στο Σκοτεινό Ιππότη. Ενώ για άλλη μια φορά η Tara Strong μας αποδεικνύει πως έχει γεννηθεί για το ρόλο της Harley. Φαίνεται πως η Rocksteady πρόσεξε πολύ αυτόν τον τομέα αποτελώντας ένα από τα δυνατά χαρτιά του παιχνιδιού.

To sound design σε γενικές γραμμές είναι ικανοποιητικό και φαίνεται πως έχει δοθεί και εκεί αρκετή προσοχή. Η μουσική υπόκρουση αποτελείται από rock ρυθμούς που θα μπορούσε να ήταν λίγο καλύτερη και περισσότερο αξιομνημόνευτη. Ωστόσο ταιριάζει με το χάος που δημιουργείται από τις μάχες.

Το Suicide Squad: Kill The Justice League είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι που με ενθουσίαζε περισσότερο καθώς έγραφα ώρες, αλλά με επηρέασε το επαναλαμβανόμενο περιεχόμενο στο τέλος του παιχνιδιού και που η ιστορία που με κρατούσε από τα μαλλιά δεν είχε τελειώσει. Μια ιστορία που θα πρέπει να περιμένουμε έναν ολόκληρο χρόνο για να κλείσει ή μια ιστορία που ενδέχεται να παραμείνει ημιτελής αν το παιχνίδι αποδειχθεί αποτυχημένο.

Έχω πίστη πως το Suicide Squad: Kill the Justice League έχει πολλά περιθώρια για να βελτιώσει τις περισσότερες από τις αστοχίες του παράλληλα με τη σταδιακή κυκλοφορία νέου περιεχομένου. Επίσης πιστεύω πως δε θα έπρεπε να το συγκρίνουμε με τα παιχνίδια Arkham γιατί πολύ απλά δεν είναι. Ο λόγος που γίνεται αυτή η σύγκριση είναι και το μεγάλο λάθος της Rocksteady να τοποθετήσει τον τίτλο στο ίδιο σύμπαν. Πρόκειται καθαρά για ένα live service looter shooter παιχνίδι.

Σε τελική ανάλυση, το Kill the Justice League είναι ένα πολύ ωραίο παιχνίδι, για κάποιον που του αρέσουν τα κόμικ και οι super ήρωες. Το gameplay ίσως να μην απευθύνεται σε όλους ωστόσο έχει τις βάσεις για να βελτιωθεί στο μέλλον και τις προδιαγραφές για να εξελιχθεί και γιατί όχι, ίσως να προκύψουν και μερικά ακόμη spin-offs.

Το Suicide Squad: Kill the Justice League μας αφήνει με ανάμικτα συναισθήματα. Είναι σίγουρο πως θα βρει κοινό σε όσους θέλουν να παίξουν ένα λίγο πιο διαφορετικό παιχνίδι με super ήρωες. Εύστοχο slapstick χιούμορ, πανέξυπνα punchlines βγαλμένα από τις σελίδες των comic αλλά μια πλοκή λίγο πολύ αναμενόμενη και flat. Πιστεύω στο μέλλον θα δούμε περισσότερα πράγματα. Ωστόσο κατάφερε να μας διαψεύσει σε αρκετά πράγματα πανηγυρικά.