Σε ένα φαινομενικά ήσυχο 2024 από άποψης καινούριων τίτλων και αποκλειστικών για τη Nintendo, μας έρχεται το Princess Peach: Showtime να γεμίσει κάπως το κενό. Η χρονιά για τη Nintendo γενικά φαίνεται απρόβλεπτη, καθώς πέρα από τα remake των Luigis Mansion 2 και Paper Mario: Thousand Year Door δεν υπάρχει κάτι που να φαίνεται ότι μπορεί να κουβαλήσει την κονσόλα. Αυτό οπότε σημαίνει πως το Princess Peach: Showtime πρόκειται για το μοναδικό καινούριο IP της Nintendo για το προσεχές μέλλον και σίγουρα ποντάρει αρκετά πάνω στον τίτλο. Μένει να δούμε αν έχει δώσει λοιπόν την απαιτούμενη προσοχή και αγάπη που του πρέπει, όπως άλλωστε συνηθίζει και με τους 1st party τίτλους της.

Το Princess Peach: Showtime είναι μόλις ο δεύτερος πρωταγωνιστικός τίτλος της αγαπημένης μας βασίλισσας μετά το Super Princess Peach του Nintendo DS. Έπρεπε να περιμένει περίπου 25 χρόνια για να έχει τα φώτα της δημοσιότητας και πάλι στραμμένα αποκλειστικά επάνω της.

Είναι ένας τίτλος που πρέπει να γίνει λίγο ξεκάθαρο ότι δεν απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό, καθώς μιλάμε για πριγκίπισσες και λίγο πιο παιδικά σκηνικά. Παρόλα αυτά, προσωπικά θεωρώ πως ο οποιοσδήποτε μπορεί να βρει διασκέδαση επάνω στον τίτλο ειδικά αν έχει παιδιά. Το παιχνίδι κρίνεται για το περιεχόμενο, το στόχο που έχει και τον σκοπό που εξυπηρετεί. Θεωρώ πως το σωστό θα ήταν κάποιος να είναι ενήμερος εκ των προτέρων στο τι πρόκειται να συναντήσει στο παιχνίδι και να μην έχει παράλογες απαιτήσεις από ένα παιχνίδι που απλά είδε τη στάμπα της Nintendo, το αγόρασε και δηλώνει απογοητευμένος για κάτι που δεν ευθύνεται εκείνο. Κάθε τι με τη σειρά του όμως. Θα τα βάλλουμε όλα σε μία σειρά και θα δούμε περί τίνος πρόκειται ο τίτλος και πως λειτουργεί σε κάθε τομέα του.

Αρχικά, βλέπουμε πως με το σενάριο δε τολμάει ούτε αυτή τη φορά η Nintendo, καθώς έχουμε την πρωταγωνίστρια μας να βρίσκεται σε κάποιο μέρος, κάτι να πηγαίνει στραβά με τον κακό να ανατρέπει το κλίμα ευτυχίας που επικρατεί και να προσπαθούμε εμείς να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά. Κλασσική συνταγή Nintendo. Μόνο που εδώ για κακό, αντί για τον Bowser θα έχουμε μια καινούρια εισαγωγή, μία μοχθηρή μάγισσα εν ονόματι Grape και τους ακολούθους της. Το σενάριο σε γενικές γραμμές είναι απλό και ευκολοχώνευτο.

Πιο συγκεκριμένα λοιπόν, το παιχνίδι ξεκινάει με τη βασίλισσα μας να αποδέχεται μία πρόσκληση για ένα θέατρο. Καθώς καταφθάνουν εκεί μαζί με τους Toad που έχει για συνοδεία, το θέατρο καταλαμβάνεται από την Grape και τους ακολούθους της Sour Bunch. Αμέσως θα συναντήσει τη Stella, η οποία είναι η φύλακας του θεάτρου αυτού και μαζί θα προσπαθήσουν να ελευθερώσουν το θέατρο από την κατάληψη της μάγισσας.

Το Princess Peach: Showtime απαρτίζεται από 30 πίστες συνολικά. Τα πάντα λαμβάνουν μέρος εντός του θεάτρου και χωρίζονται σε 20 “παραστάσεις” και 10 επιπλέον πίστες στο υπόγειο που θα ελευθερώσετε κυρίως τους ήρωες του θεάτρου. Πρακτικά, κάθε πίστα του παιχνιδιού πρόκειται και για μία διαφορετική θεατρική παράσταση που φαίνεται σαν να παίρνουμε μέρος σε ένα μικρό έργο, με πολλούς διαφορετικούς ρόλους. Η αρκετά πολυτάλαντη πριγκίπισσα μπορεί να χρησιμοποιήσει μέχρι και 10 ρόλους που μεταφράζονται σε ιδιότητες, με αυτές να είναι οι: ντετέκτιβ, καουμπόισσα, ζαχαροπλάστρια, σούπερ ηρωίδα, γοργόνα, master πολεμικών τεχνών, πατινέζ, ξιφομάχος, νίντζα και κλέφτης. Κάθε μια από αυτές με τις δικές της ξεχωριστές ιδιότητες και δυνάμεις. Μην περιμένετε μεγάλη πληθώρα στο οπλοστάσιο της, κάθε αμφίεση έχει μέχρι δύο ιδιότητες το πολύ. Σε μερικές πίστες θα δοκιμάσει τα αντανακλαστικά σας σε άλλες απλά θα διακοσμείτε τούρτες και θα φτιάχνετε γλυκά.

Παρόλα αυτά μιλάμε για 10 αμφιέσεις, έναν αρκετά σεβαστό αριθμό που αθροιστικά βγάζει ένα μεγάλο σύνολο από ικανότητες. Από τη μία, δε βαρέθηκα ούτε στο ελάχιστο με κάποια ιδιότητα αλλά και από την άλλη επίσης το παιχνίδι δε σε αφήνει να νιώσεις πως είναι επαναλαμβανόμενο. Θα μπορούσε να πει κανείς πως δεν προλαβαίνεις καθώς οι πίστες είναι συνήθως μικρές και “σε βάζουν γρήγορα στο ψητό”, οπότε δεν προλαβαίνει να κάνει κάπου κοιλιά. Θα τύχει να περάσει αρκετή ώρα μέχρι να επαναλάβετε κάποια ιδιότητα, καθώς στο θέατρο υπάρχουν διάφοροι όροφοι των τεσσάρων πιστών με το αντίστοιχο νούμερο ιδιοτήτων και σε κάθε έναν θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσετε διαφορετικές κάθε φορά.

Προφανώς έχω τις προτιμήσεις μου και τις αγαπημένες μου πίστες αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία από άποψη σχεδιασμού η προσοχής. Καθαρά υποκειμενικά λοιπόν, η πατινέζ ήταν εκείνη που θα πω ότι ήταν η αγαπημένη μου. Οπτικά όλο το level ήταν κάτι παραπάνω από πανέμορφο, η Peach έδειχνε εκθαμβωτική στο κοστούμι της και δε θυμάμαι γενικά να έχω κάνει πατινάζ στο παρελθόν σε κάποιο video game. Πέρασα κάμποση ώρα κάνοντας απλά φιγούρες στον πάγο χωρίς κανένα λόγο. Η εμπειρία είναι απλά απολαυστική, κάτι που οφείλω να δώσω τα εύσημα στο παιχνίδι. Δεν είναι ότι πιο εύκολο να κάνεις έναν ενήλικα να περιφέρεται άσκοπα παίζοντας με τους μηχανισμούς του, σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Μπορείς να με θεωρήσεις εντυπωσιασμένο Nintendo.

Μου πήρε κάπου στις 10 ώρες για να ολοκληρώσω το main story, ενώ ο τίτλος προσφέρει και επιπλέον περιεχόμενο μετά τους τίτλους τέλους. Όχι ιδιαίτερα μεγάλο κι ενδιαφέρον, αλλά υπάρχει. Αρχικά μπορείτε να μαζέψετε τυχών collectable που δεν καταφέρατε να βρείτε στο πρώτο σας playthrough. Επίσης προστίθεται το hide and seek mode και νέα bossfights αλληλοεπιδρώντας με τις αφίσες που θα βρείτε σε διάφορα σημεία στο θέατρο.

Θέλω λίγο να σταθώ στον ελέφαντα στο δωμάτιο, την δυσκολία. Στα δικά μου τουλάχιστον χέρια δε συνάντησα καμία δυσκολία, κάτι που γενικά το παιχνίδι δε σκοπεύει να προσθέσει παραπάνω ώρες χάρη σε αυτή. Δεν μπορώ να πω όμως ότι φάνηκε το ίδιο εύκολο και στο παιδί του σπιτιού, καθώς υπήρχαν σημεία που έπρεπε να σκεφτεί και να γίνει λίγο παραπάνω παρατηρητικό, ώστε να φτάσει στην ολοκλήρωση της πίστας και ακόμα περισσότερο για να μαζέψει τα πάντα στην πίστα. Για παράδειγμα, ως ντετέκτιβ πρέπει να λυθούν κάποιοι γρίφοι και με βάση τη λογική να βρεις τους ενόχους. Οι γρίφοι αυτοί για το ενήλικο μυαλό είναι ξεκάθαρα απλοϊκοί. Σαν γονιός ή μεγάλος αδερφός όμως δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη ευκαιρία για τους μικρούς gamers, όταν θα θέλουν να περάσουν χρόνο με ένα video game, να το κάνουν με έναν τίτλο που θα τους βάλει να σκέφτονται με βάση τη λογική και το συμπέρασμα. Επίσης, θα τους εισάγει στους κλασσικούς μηχανισμούς ενός σύγχρονου παιχνιδιού, όπως το platforming και το fighting, χωρίς να απαιτεί μεγάλα playthrough. Θα μας πάρει από το χέρι; Η απάντηση είναι ναι, αλλά αναλόγως πάντα την ηλικία θα συναντήσουμε και την ανάλογη πρόκληση. Υπήρχαν πάντως φορές που όταν ένιωθα άνετος να χάνω χρειαζόταν να γείρω λίγο πιο μπροστά στον καναπέ, παίρνοντάς το λίγο πιο σοβαρά.

Γενικά, η Nintendo συνηθίζει να βγάζει παιχνίδια που μπορούν να διασκεδάσουν μικροί και μεγάλοι. Μπορεί μερικά παιχνίδια της να είναι στο εύρος τους εύκολα, αλλά να έχει αποστολές ή πίστες που να απαιτούν μεγαλύτερη ικανότητα. Δεν μπορώ να πω οπότε ότι είναι κακό να υπάρχει ένα παιχνίδι που απευθύνεται κυρίως σε μικρότερες ηλικίες. Στα δικά μου μάτια το παιχνίδι δεν είναι τόσο εύκολο, όσο απλοϊκό. Υπάρχει μια γραμμή όμως που πρέπει να περάσει η Nintendo. Το παιχνίδι μπορεί να είναι όσο εύκολο ή απλό θέλει, αρκεί να συνδυάζει τη διασκέδαση και την όρεξη να το συνεχίσεις. Η απάντηση κι εδώ για μένα είναι ότι τα καταφέρνει μια χαρά. Η εναλλαγή σε κάθε όροφο και η ποικιλία που προσφέρει με την κάθε ιδιότητα είναι αναμφισβήτητα διασκεδαστική. Προσωπικά ήθελα να παίξω κι άλλο μετά το τέλος του, κάτι που δεν έχουν το έχουν καταφέρει πολλά παιχνίδια.

Όσο αφορά το gameplay του και το που ακριβώς ανήκει το Princess Peach: Showtime, επίσημα δηλώνει action-adventure. Το παιχνίδι όμως συνδυάζει κάτι από τα πάντα. Χάρη στις ιδιότητες της Peach, το παιχνίδι μπορεί να μεταμφιεστεί σε διάφορα είδη. Πιο συγκεκριμένα, ως σούπερ ηρωίδα το παιχνίδι αποκτάει λίγο fighting στοιχεία, με την καουμπόισσα platforming, με τη ninja εισάγει stealth, ως kung-fu master γίνεται beat-em-up και το ίδιο και με τις υπόλοιπες, καθώς η κάθε μία έχει κάτι διαφορετικό να προσφέρει. Στην ουσία πρόκειται για μία μείξη από mini games που δεν έχουν κάποια σύνδεση μεταξύ τους και είναι αυτοτελή.

Ο χειρισμός της Peach δεν είναι άρτιος, κάτι που σε μερικές πίστες, ειδικά σε αυτές που έχουν να κάνουν με platforming και quick time event στιγμές, η ανταπόκριση μεταξύ χειριστηρίου και χαρακτήρα να μην είναι άμεση. Ως ninja θα χρειαστεί να κάνουμε γρήγορα άλματα και ταυτόχρονες επιθέσεις, κάτι που τα πιο έμπειρα χέρια θα είναι πιο γρήγορα από την ίδια την Peach, πράγμα που δεν το κάνει ευχάριστο στον χειρισμό. Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα παρόλα αυτά που θα μπορούσα να αναφέρω, αλλά νομίζω ότι αξίζει να κρατήσουμε πως ο χειρισμός δεν είναι το δυνατό στοιχείο του τίτλου. Γενικά όμως το παιχνίδι δεν είναι τέτοιο που θα δοκιμάσει στο έπακρο τα αντανακλαστικά μας, οπότε θα μας συγχωρεί συχνά τυχόν λάθη.

Ένα άλλο κομμάτι που ο τίτλος δεν τα πηγαίνει καλά είναι τα loading times, αλλά κυρίως το πως τρέχει τα cutscenes. Στα loading times δεν είναι τόσο το πρόβλημα ότι είναι κάπως μεγαλύτερα σε διάρκεια από όσο θα έπρεπε, όσο το γεγονός πως ότι δείχνει το παιχνίδι την ώρα που φορτώνει κολλάει και το τρέχει συνήθως με πολύ χαμηλά frames. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα αντιμετωπίζει και στα cutscenes που εκεί δεν κρύβεται εύκολα ακόμα και στις μικρότερες ηλικίες, που τείνουν να μην έχουν τόσο μάτι στη λεπτομέρεια. Ουσιαστικά από το πρώτο cutscene του παιχνιδιού συνάντησα πάμπολλα σκαμπανεβάσματα στα frames του, μέχρι και την ολοκλήρωση του. Το δοκίμασα τόσο σε docked όσο και σε handheld στο OLED και το πρόβλημα υπήρχε εκατέρωθεν. Υπόψιν ότι μιλάμε για τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του παιχνιδιού, οπότε η Nintendo μπορεί να είναι ενήμερη και να το διορθώσει με κάποιο patch στο εγγύς μέλλον. Αυτό θεωρώ προσωπικά πως είναι το μεγαλύτερο αγκάθι σε έναν κατά τα άλλα πολύ συμπαθητικό τίτλο.

Πέρα όμως από τα cutscenes, μέσα στο παιχνίδι δε συνάντησα κανένα πρόβλημα ή framedrop, ούτε σε docked ούτε και σε handheld mode. Γενικά δε θα συμβαίνουν πολλά πράγματα παράλληλα στην οθόνη, όχι όμως ότι το παιχνίδι είναι άδειο. Κάθε άλλο, αλλά θα πιάσουμε τον οπτικό τομέα σε λίγο. Συνεχίζοντας με τα τεχνικά του παιχνιδιού λοιπόν αφού ανέφερα τα θετικά και τα αρνητικά του, αξίζει να αναφέρω επίσης, ότι το Princess Peach: Showtime δεν εκμεταλλεύεται καθόλου τα Joy-Cons, κάτι που θα ήθελα να δω. Είναι κάτι που συνηθίζει η Nintendo από τα 1st party της και θεωρώ πως εδώ ήταν μια χαμένη ευκαιρία να εισάγει έναν ωραίο μηχανισμό με βάση το motion των Joy-Con. Υπάρχει σε κάθε πίστα ένα κρυμμένο δωμάτιο που το χειριστήριο δονείται όταν είμαστε από πάνω του, αλλά δεν μπορώ να βάλλω απλά τη δόνηση σαν κάτι πρωτοποριακό. Το παιχνίδι επίσης δε διαθέτει multiplayer, είναι αποκλειστικά singleplayer.

Στο θέμα του οπτικού τομέα, θα πρέπει να δανειστώ μια αγγλική έκφραση καθώς το περιγράφει ακριβώς. Πρόκειται για eye candy. Το Princess Peach: Showtime ότι κι αν κάνεις όπου κι αν βρεθείς είναι για φωτογραφία και wallpaper. Πολύχρωμος κόσμος, μια όμορφη πριγκίπισσα στο επίκεντρο που την απαρτίζουν καλοσχεδιασμένοι χαρακτήρες και σε κάθε πίστα μοναδικά σκηνικά ανάλογα την παράσταση. Το παιχνίδι σου περνάει το αίσθημα ότι είσαι ο πρωταγωνιστής σε πολλά θεατρικά έργα. Τα σκηνικά και οι εναλλαγές του είναι όλα θεατρικά και μπορείτε να αλληλοεπιδράσετε με σχεδόν τα πάντα. Τόσο η Peach όσο και η Stella, διαθέτουν μια σεβαστή γκάμα από φορέματα που μπορείτε να τα αλλάξετε ανάλογα με τη προτίμησή σας.

Το κάθε θεατρικό έργο που θα λάβετε μέρος είναι προφανώς θεματικό. Το παιχνίδι δε χρησιμοποιεί τους ίδιους μηχανισμούς συνέχεια και αφού πρόκειται για θεατρική παράσταση, τα σκηνικά αλλάζουν συνεχώς. Τρένα θα σας κυνηγάνε ενώ τρέχετε να ξεφύγετε καβάλα σε άλογα ή θα ελέγχετε το θαλάσσιο στοιχείο με τη φωνή της Peach για να προχωρήσετε περαιτέρω. Κάθε καρέ θα έχει και διαφορετική εικόνα. Είναι ένας τίτλος με πολλή αγάπη κι ενέργεια, παρόλο που του λείπει λίγο σμίλευμα και γυάλισμα ανά σημεία και τομείς.

Αρκετά ικανοποιημένος μπορώ να πω ότι είμαι και από το soundtrack του παιχνιδιού. Η μουσική ντύνει υπέροχα τη κάθε πίστα και μερικά μάλιστα από τα κομμάτια του τα έχω ήδη προσθέσει στη βιβλιοθήκη μου. Καταφέρνει να περάσει την ένταση, την ηρεμία και τη μαγεία των σκηνικών της, μέσω της μουσικής που έχει διαλέξει για την κάθε περίπτωση. Στους διαλόγους επίσης δεν υπάρχει ομιλία, παρά μόνο κάποια επιφωνήματα και λίγες λέξεις από την Peach. Η φωνή της μοιάζει επίσης διαφοροποιημένη από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Δε ξέρω αν είναι επιτηδευμένο, πάντως της προσδίδει μία πιο ώριμη υπόσταση σε σχέση με την πιο ψιλή φωνή του παρελθόντος.

Το Princess Peach: Showtime είναι κατά τη γνώμη μου ένα ακατέργαστο διαμάντι, που με μερικές προσθήκες και βελτιώσεις θα μπορούσε να έχει βρεθεί εξίσου ψηλά με τους μεγάλους τίτλους Mario. Διακατέχει όλη την μαγεία που προσφέρει η Nintendo σε ένα αρκετά διασκεδαστικό, αλλά δυστυχώς και με μερικά προβληματάκια παιχνίδι. Είναι ένας τίτλος που θα πρότεινα με κλειστά μάτια σε μικρότερες ηλικίες και υπό προϋποθέσεις σε μεγαλύτερες. Μετά από ένα απαιτητικό παιχνίδι, αν θέλετε κάπως να καθαρίσετε την gaming παλέτα σας με κάτι πιο ήρεμο και απλοϊκό, τότε δε θα μπορούσα να προτείνω το παιχνίδι παραπάνω.

Μου αρέσει αρκετά το γεγονός ότι η Nintendo διαλέγει να ασχοληθεί και να εμβαθύνει λίγο παραπάνω στον χαρακτήρα της Peach. Καταφέρνει να μας κάνει να δεθούμε λίγο παραπάνω μαζί της και να δούμε πτυχές της που δεν γνωρίζαμε. Υπάρχει κάτι μαγικό στο παιχνίδι που ταιριάζει απόλυτα στο ύφος του και αφορά μόνο τη Peach. Τόσο που αποκτάει μέχρι και την δική της αποκλειστική αντίπαλο.

Είναι ένα παιχνίδι που με έκανε να περάσω ξέγνοιαστα και οι περίπου δέκα ώρες που μου πήρε να το ολοκληρώσω να φανούν πολύ λιγότερες. Έχει αποκτήσει ήδη ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου και δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πως θα το έβλεπα αν είχε δεχθεί μόνο λίγα κλικ προσοχής και περιποίησης παραπάνω.