Το ArcRunner είναι ένα καθαρά roguelike παιχνίδι με shooting μηχανισμούς που μας έρχεται από το indie studio Trickjump Games. Έχει να κάνει με ανδροειδή ρομπότ και μηχανές, που το παιχνίδι τους δίνει μερικές ενδιαφέρον ιδιότητες όπως ninja, soldier και χάκερ. Το ArcRunner είναι ντυμένο με ένα φουτουριστικό και cyberpunk σκηνικό. Αρκετά ενδιαφέρον concept στα χαρτιά. Το παιχνίδι έχει περίπου ένα χρόνο από την κυκλοφορία του στο PC και τώρα βρίσκει τον δρόμο του επίσης και στις οικιακές κονσόλες. Αξίζει να αναφερθεί από νωρίς ότι το Review και η εμπειρία με το παιχνίδι αφορά μόνο την έκδοση του Nintendo Switch και δε θα θέλαμε να αδικήσουμε τις άλλες εκδόσεις.
Έχοντας παρακολουθήσει την έως τώρα πορεία του παιχνιδιού στο PC, τα έχει πάει σχετικά καλά, με κάποιες τρανταχτές αδυναμίες και θέματα εδώ και εκεί αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα στα οποία ποντάρει για να αποσπάσει το ενδιαφέρον μας και φαίνεται να τα καταφέρνει. Έχω μία ιδιαίτερη αγάπη στα roguelike, έχοντας αφιερώσει γενικά εκατοντάδες ώρες στο είδος, καθώς η λούπα του χάνω ή πεθαίνω και γυρνάω πίσω να παίξω τους ίδιους εχθρούς ερχόμενος πιο δυνατός και διαβασμένος με ιντριγκάρει αρκετά και βρίσκω άπειρη διασκέδαση γενικότερα. Ήμουν αρκετά θετικός στο γεγονός να παίξω ένα γρήγορο παιχνίδι με όπλα και μάχες, χωρίς να απαιτεί την αμέριστη προσοχή μου σε ιστορίες και συμβάντα.
Το παιχνίδι καλείται να τα βάλλει με πολλά διαμάντια του είδους, που κυρίως αφορούν επίσης indie παραγωγές. Στο Switch έχω έρθει σε επαφή με πολλά άλλα roguelike που σε βυθίζουν κυριολεκτικά και που σε κρατούν για αμέτρητες ώρες. Ακόμα έχω κολλήσει και με shovelware όπως τα ονομάζει η κοινότητα (Has Been Heroes για παράδειγμα), γιατί φέρνουν κάτι καινούριο στο είδος και με κάνουν να περνάω καλά. Ανεξάρτητα όμως με τον ανταγωνισμό, το ArcRunner είναι ένα παιχνίδι που δυστυχώς δεν μπορώ να κρατηθώ από σχεδόν πουθενά για να βρω όρεξη να παίξω. Όχι μετά από την ολοκλήρωση του, αλλά συνολικά. Η μεταφορά του στο Switch δεν έχει γίνει με αγάπη και προσοχή. Πρέπει να “σκάψω” αρκετά για να βρω και να σας μεταφέρω κάτι θετικό για τον τίτλο κι αυτό θα είναι κυρίως λόγο στο είδος το οποίο ανήκει.
Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε σε καμία περίπτωση το hardware της κονσόλας για την κατάσταση στην οποία η Trickjump Games και η PQube μας παραδίδουν το παιχνίδι. Έχουμε δει την κονσόλα να τρέχει πολλά απαιτητικά παιχνίδια κι όχι μόνο 1st party, αλλά μεγάλους 3rd Party AAA τίτλους. Δε θα μπορούσα να δεχτώ σε καμία περίπτωση οπότε τη δικαιολογία του hardware εδώ και παρά μόνο ξύνω το κεφάλι μου και σκέφτομαι τι μπορεί να πήγε λάθος σε αυτή την περίπτωση.
Ίσως το στούντιο να μην έχει την απαραίτητη εμπειρία ή γνώση. Ίσως να ήθελε οπωσδήποτε να κάνει ταυτόχρονο release του παιχνιδιού σε όλες τις κονσόλες και η ιδιαιτερότητα του Switch να δυσκόλεψε περισσότερο τους developers. Το αποτέλεσμα παραμένει δυστυχώς απογοητευτικό και δύσκολα μπορώ να βρω κάτι αξιόλογο. Το παιχνίδι θέλει πολλά και σημαντικά updates για να δείξει όντως τον πραγματικό του εαυτό και ειλικρινά ελπίζω οι δημιουργοί να μην του γυρίσουν την πλάτη, γιατί ίσως να ελλοχεύει ένα διασκεδαστικό παιχνίδι για μερικές ώρες ή και μέρες.
Ας ξεκινήσουμε με το σημαντικότερο πρόβλημα του παιχνιδιού, τον οπτικό τομέα. Να σημειωθεί πως αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει στα PC είναι τα visuals και το ιδιαίτερο comic-cyberpunk ύφος του. Αυτό λοιπόν στο Switch είναι η αχίλλειος πτέρνα του παιχνιδιού. Το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω πριν πατήσω new game, ήταν το να αφαιρέσω το blur effect. Προς κακή μου τύχη βεβαία δεν υπήρχε κάτι τέτοιο οπότε ήλπιζα στο παιχνίδι να είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα.
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος πως πρέπει να περιγράψω την εικόνα του παιχνιδιού χωρίς να φαίνομαι υπερβολικός. Είμαι μεγαλωμένος στα 90s και το μάτι μου είναι συνηθισμένο σε πολλά pixels και πολύγωνα, οπότε τα γραφικά δεν είναι καθόλου το θέμα μου. Στο ArcRunner όμως οπτικά δε δουλεύει σχεδόν τίποτα. Φαίνεται σαν να είναι ένα μισοτελειωμένο project ή ακόμα καλύτερα μιας και μιλάμε για ρομπότ και cyberpunk ύφος και αισθητική, φαίνεται σαν να παίζω έναν εσφαλμένο κώδικα ενός κόσμου που προσπαθώ να του ξεφύγω.
Δε θέλω να σταθώ πάρα πολύ ακόμα στον οπτικό τομέα του παιχνιδιού, παρά μόνο να αναφέρω λιγοστά παραδείγματα. Στο παιχνίδι δε διακρίνεις καμία λεπτομέρεια στα γραφικά, είναι πολύ flat τα πάντα, οι φιγούρες των σωμάτων, των αντικειμένων, ακόμα και το περιβάλλον. Καμία σκιά ή αντανάκλαση. Μιλώντας για το περιβάλλον τα αυτοκίνητα παίρνουν το βραβείο για την πιο άσχημη παρουσία στο παιχνίδι. Κάτι που ανακάλυψα επίσης μετά από αρκετά run στο παιχνίδι, είναι η βροχή. Κοιτώντας στο έδαφος έβλεπα ψιχάλες και νερό, αλλά στον ορίζοντα παίζοντας δε διακρίνεται τίποτα, ούτε από τον ήχο. Τέλος, τα animation και οι κινήσεις του χαρακτήρα μας και των αντιπάλων μοιάζουν άψυχα. Έχουν το ίδιο περίεργο μοτίβο που ακολουθούν σε κάθε περίσταση. Παραδείγματος χάρη, ανεξάρτητα πως θα καταστρέψεις ένα drone, είτε με melee attack είτε με όπλο ή ακόμα και με έκρηξη, αυτό απλά θα πέσει κάτω και θα σβήσει με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που εννοώ, είναι ότι λείπει αρκετή αγάπη από τον οπτικό του τομέα, κάτι που με απογοητεύει βαθιά, γιατί στο PC φαίνεται όντως αρκετά όμορφο στο μάτι.
Όπως αρκετά παιχνίδια του είδους, το ArcRunner δε διαθέτει ιδιαίτερη ιστορία, έως και καθόλου στην περίπτωση μας. Δε θα πω αν είναι καλό ή όχι η έλλειψη ιστορίας σε έναν roguelike τίτλο όπως αυτός, νομίζω είναι υποκειμενικό. Προσωπικά δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα αν το γνωρίζω από πριν και μπαίνω στον κόσμο του συνειδητοποιημένος.
Το παιχνίδι σου λέει πρακτικά ότι πρέπει να επαναφέρεις μια ΑΙ που έχει βγει εκτός ελέγχου και σε ρίχνει με τη μία στη μάχη. Χωρίς φανφάρες και με μηδαμινούς διάλογους σου ανοίγει στην κυριολεξία τις πόρτες και σε καλεί να επιβιώσεις όσο το δυνατότερο γίνεται, μέχρι να καταφέρεις εν τέλη να βρεις την έξοδο.
Το παιχνίδι έχει το δικό του skill tree με μόνιμες αναβαθμίσεις. Σε κάθε run, θα μαζεύουμε ένα σύνολο πόντων ανάλογα με το πόσο μακριά θα φτάσουμε, τους οποίους μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να αναβαθμίσουμε τον χαρακτήρα μας μόνιμα. Κατά τη διάρκεια των run επίσης θα έχουμε τη δυνατότητα για παροδικές αναβαθμίσεις, στο τέλος κάθε επιπέδου.
Εδώ είναι και το θετικό που θέλω να προσάψω στο παιχνίδι. Οι παροδικές αναβαθμίσεις με έκαναν αρκετές φορές να σκεφτώ πιο στρατηγικά, σχετικά με το τι ταιριάζει καλύτερα στο τρέχον run που βρίσκομαι. Σου δίνει τέσσερις επιλογές από τις οποίες πρέπει να διαλέξεις μία και κάνουν ουσιαστική διαφορά στο run. Αυτό που μου άρεσε ακόμα πιο πολύ είναι ότι οι αναβαθμίσεις είναι εμφανής και πάνω στον χαρακτήρα. Δίνει όντως την αίσθηση της αναβάθμισης ενός ανδροειδές που όσο αναπτύσσεται και μαθαίνει γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο.
Το soundtrack του παιχνιδιού δεν είναι κάτι που ξεχωρίζει επίσης, είναι σίγουρα ταιριαστό με το ύφος του, ακούγεται ευχάριστα για μερικά λεπτά και μετά γίνεται λίγο επαναλαμβανόμενο. Αυτό που ξεχωρίζει κυρίως είναι το synthesizer του, που παίζει σε γρήγορους κυρίως ρυθμούς, μεταφέροντας πρωτίστως τη δράση κι έπειτα την αγωνία σε κάποιον βαθμό.
Αυτό που θα πρέπει να ξεχωρίζει σε ένα roguelike είναι το gameplay. Πόσο εθιστική είναι η λούπα/γύρος του και πόσο μας κάνει να θέλουμε να ξεκινήσουμε αμέσως νέα παρτίδα μετά την αποτυχία μας. Αν παραμερίσουμε κάπως όλα τα προβλήματα και τις ατέλειες του παιχνιδιού, το Arc Runner μπορεί να γίνει διασκεδαστικό για μερικές ώρες. Μέχρι να σας πονέσουν τα μάτια σας τουλάχιστον, από τον ταλαίπωρο και θολό οπτικό τομέα του. Αρκετό shooting, μπόλικα κύματα από εχθρούς και αναβαθμίσεις που παραμετροποιούνται ανάλογα με τη στρατηγική που χρειάζεται. Το αίσθημα της προόδου είναι σπουδαίο, γιατί πραγματικά είστε σπουδαίοι που καταφέρατε να περάσετε το επίπεδο ενάντια σε όλους και σε όλα.
Το παιχνίδι διαθέτει τρία classes όπως ανέφερα στην αρχή. Αυτά που τα κάνει κυρίως να ξεχωρίζουν μεταξύ τους, είναι μία διαφορετική βασική ιδιότητα. Ως Ninja θα γίνεστε αόρατοι για να κρύβεστε και να ξαφνιάζετε τους εχθρούς με επιθέσεις. Ο Soldier διαθέτει μία ασπίδα για πιο αμυντικές προσεγγίσεις και ο Χάκερ είναι κάτι σαν μάγος πρακτικά, που ελευθερώνει ενέργεια στους εχθρούς. Όλοι έχουν ένα μικρό dash, αλλά προσωπικά το melee του παιχνιδιού το βρήκα αχρείαστο, αφού μέχρι να φτάσω στον εχθρό που θέλω, θα έχω δεχτεί κάμποσα πύρα από τους υπόλοιπους στο level. Μεγάλη ποικιλία στα όπλα δε θα έλεγα επίσης πως υπάρχει, κάτι που κάνει ακόμα πιο μονότονο το γεγονός, πως χρήσιμα είναι μόνο τρία ή τέσσερα το πολύ από αυτά. Επίσης, είσαι αναγκασμένος να περάσεις το run με ότι τυχαίο όπλο σου ρίχνουν οι εχθροί, οπότε μπορεί να περάσει αρκετή ώρα μέχρι να βρεθεί κάτι χρήσιμο, αν βρεθεί δηλαδή εγκαίρως.
Το περιεχόμενο που μας προσφέρει το ArchRunner είναι επίσης αρκετά φτωχό. Δεν υπάρχει κάποια επιβράβευση για να ξεκλειδώσεις πέρα από το τρίτο class, καμία ύπαρξη side quest ή κάτι που θα σε κρατήσει μετά το πέρας της αποστολής. Παίζεις απλά για να φτάσεις όσο πιο μακριά γίνεται και μόλις το “νικήσεις”, δεν έχεις κάποιον άλλο σκοπό πια.
Στην απόδοση το παιχνίδι είναι επίσης πολύ μέτριο. Δε νιώθω καλά που το “έχω στριμώξει στον τοίχο και το βαράω”, αλλά αναλύοντας το εις βάθος βρίσκουμε αρκετά προβλήματα που πρέπει να ειπωθούν, κυρίως γιατί ανταγωνίζεται με πολλά παιχνίδια για τον χρόνο σας. Δεν είναι σε καμία περίπτωση όμως unplayable. Συνάντησα συχνά πυκνά πτώσεις στο framerate, κυρίως σε handheld αλλά και σε docked mode. Για ό,τι μετράει, το παιχνίδι δοκιμάστηκε στο μοντέλο OLED. Όλος ο χειρισμός ήταν λίγο περίεργος στα χέρια μου, το shooting του δε δουλεύει τέλεια και το melee combat όπως προανέφερα αχρείαστο.
Σίγουρα ποντάρει να σας κρατήσει το ενδιαφέρον με μερικά ενδιαφέροντα όπλα, τα οποία κυρίως είναι αυτά που χτυπάνε πολλούς εχθρούς ταυτόχρονα (στην gaming γλώσσα δηλαδή aoe damage) και είναι τα πιο ευχάριστα στα χέρια. Αν το επιτρέπει το σύστημα RNG θα τα συναντήσετε νωρίς στο παιχνίδι, αλλιώς ίσως δυσκολευτείτε λίγο παραπάνω, σε ένα γενικά δύσκολο παιχνίδι ακόμα και στο medium, το οποίο όμως σας αφήνει να διαλέξετε μόνοι σας κλίμακα δυσκολίας.
Συνοψίζοντας, σχετικά με την εμπειρία και τις εντυπώσεις μου από το παιχνίδι, είμαι σίγουρος πως καταλάβατε πια ότι δεν πέρασα καλά μαζί του. Μοιάζει μια σκιά του εαυτού του από την PC έκδοση και μια μεταφορά στο Nintendo Switch αρκετά πρόχειρη και κακομεταχειρισμένη. Δε θα μπορούσα να προτείνω το παιχνίδι με καλή συνείδηση, ειδικά στο Switch, καθώς πέρα του ότι υπάρχουν τόσα πολλά καλά indie παιχνίδια που αξίζουν πολύ καλύτερα το χρόνο και τα χρήματα σας, το ArcRunner στην τωρινή του κατάσταση δε μοιάζει σαν έτοιμο παιχνίδι, τουλάχιστον για την έκδοση που δοκίμασα.
Ελπίζω οι developers να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο port και προσωπικά, δε θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα να το επισκεφθώ ξανά και να ξαναγράψω πάλι ένα μίνι review, όταν θα έχει φτάσει σε ένα σημείο που θα έχει διορθώσει τα πολλά προβλήματά του. Νομίζω πως ως τότε, θα ήταν συνετό να επενδύσετε τον πολύτιμο χρόνο σας σε κάποιο άλλο roguelike, ή αν πραγματικά θέλετε να ασχοληθείτε με το ArcRunner, τουλάχιστον να προτιμήσετε την έκδοση του για PC, που φαίνεται ο ασφαλέστερος τρόπος να τρέξει σωστά το παιχνίδι.
To Bossfight.gr ευχαριστεί θερμά την εκδότρια εταιρεία που μας παραχώρησε το παιχνίδι για τις ανάγκες του Review.
Περισσότερα σαν αυτό…
Risk Of Rain 2
Returnal
Roboquest
Void Bastards
Πληροφορίες
- Είδος: Roguelike, Hack and slash, Indie, Shooter
- Developer: Trickjump Games Ltd
- Publisher: PQube
- Πλατφόρμες: PS4, PS5, Xbox One, Xbox Series, Switch, PC (Steam, Epic, GOG)
- Tested on: Nintendo Switch (OLED)
- Ημερομηνία κυκλοφορίας: 18 Απριλίου (Console Ports)
- PEGI: 12 (Moderate Violence)
- Players: Single-Player, Multiplayer
- Προοπτική: Third-Person
- Τιμή Κυκλοφορίας: 19,99€
- Links: Website, Twitter, Steam Page, Epic Games Page, PlayStation Store, Xbox Store, Nintendo eShop
ArcRunner
ΘΕΤΙΚΑ
- Ενδιαφέρον σύστημα αναβαθμίσεων
- Iκανοποιητική διάρκεια
ΑΡΝΗΤΙΚΑ
- Κακοδουλεμένα γραφικά
- Μέτρια απόδοση
- Φτωχό περιεχόμενο
