Ruffy And The Riverside bossfight review

Έχετε ξυπνήσει ένα αρκετά ηλιόλουστο και ζεστό πρωινό Ιουνίου. Τα τζιτζίκια έξω από το παράθυρο έχουν ξεκινήσει από νωρίς σήμερα να σας κρατάνε συντροφιά. Βρίσκεστε κάπου στις αρχές του 2000. Η ημέρα είναι Σάββατο, αλλά δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο γιατί δεν έχετε σχολείο την άλλη εβδομάδα, οπότε η ζωή σας είναι πιο ξέγνοιαστη από ποτέ. Αφού έχετε κάνει τον πρωινό μαραθώνιο σας από τα παιδικά του αγαπημένου σας καναλιού στην χοντροκομμένη σας τηλεόραση που δεσπόζει αρχοντικά πάνω στο σεμεδάκι της γιαγιάς, τρώγοντας μια γαβάθα δημητριακά καθ’ όλη την διάρκεια, ήρθε η ιερή ώρα να πιάσετε με ενθουσιασμό και ανυπομονησία την κονσόλα σας.

Εκεί, στο ίδιο έπιπλο, θα βρείτε ανάμεσα στα δισκάκια των γονιών σας και τις λίγες επιλογές από video games που έχετε, ένα παιχνίδι με μία αρκετά cool φιγούρα αρκούδας, που θα γράφει με μία εξίσου cool και πολύχρωμη επιγραφή “Ruffy and the Riverside”. Θα ξεφυλλίσετε λίγο το βιβλιαράκι που υπάρχει μέσα στο κουτάκι του και χωρίς καν να το σκεφτείτε δεύτερη φορά, θα το τοποθετήσετε γρήγορα μέσα στη κονσόλα και θα πατήσετε αμέσως το play. Το ταξίδι έχει ήδη ξεκινήσει και προβλέπετε σίγουρα συναρπαστικό.

Το Ruffy and the Riverside λοιπόν, είναι ένα παιχνίδι που όπως μπορείτε να καταλάβετε κατάφερε να με κάνει να νιώσω και πάλι παιδί (προδίδοντας και την ηλικία μου). Είναι σίγουρο ότι ποντάρει σε αυτή τη νοσταλγία και μένει πιστό στο ύφος του, χωρίς όμως να θυσιάζει τη φαντασία και την ευρηματικότητα. Πρόκειται για το παρθενικό παιχνίδι της Zockrates Laboratories που βρήκαν ως publisher την επίσης καινούρια στον χώρο Phiphen Games. Ο πρωταγωνιστής Ruffy, είναι ένα χαμογελαστό αρκουδάκι γεμάτο ενέργεια, που σε κοιτά με αφέλεια αλλά και ανυπομονησία, σε ένα παιχνίδι που είναι βγαλμένο από μια εποχή που τα 3D platformers δεν προσπαθούσαν να είναι με το ζόρι σοφιστικέ.

Ξεκινώντας λοιπόν με την ιστορία του παιχνιδιού, έχω να πω ότι σίγουρα δεν διεκδικεί Όσκαρ σεναρίου, αν και προφανώς δε το χρειάζεται. Ο Ruffy, μεγαλωμένος από έναν αρκετά ιδιαίτερο σαν χαρακτήρα θείο, μαθαίνει να ελέγχει μια εξαιρετική ικανότητά του. Μπορεί να “σκανάρει” και να αντιγράφει ιδιότητες από το περιβάλλον, κάτι σαν copy paste πιο απλά. Όταν ο Sir Eddler, ένας αλλόκοτος τυφλοπόντικας, τον παίρνει μαζί του σχετικά με το ζόρι σε ένα ταξίδι, του αναθέτει μία μεγάλη αποστολή και μία ακόμα πιο μεγάλη ευθύνη. Αυτή του να σώσει το Riverside από έναν μοχθηρό κακό που είναι – κυριολεκτικά – ένα κουτί.

Η γραφή είναι εντελώς ανάλαφρη, πλούσια σε διαλόγους που θυμίζουν παιδικό παραμύθι ή τα παλιά παιχνίδια της Rare. Δεν υπάρχουν ιδιαίτερα δραματικά σημεία, αλλά αυτό δεν με ενόχλησε καθόλου. Νομίζω ότι η προσέγγιση είναι πολύ συγκεκριμένη, και η Zockrates φαίνεται πως υλοποιεί βάση σχεδίου και κατά γράμμα αυτό που είχε στο μυαλό της εξ αρχής. Κάτι ξέγνοιαστο, ανέμελο με πολύ θετικά vibes, βρίσκοντας επίσης και το τέλειο παράθυρο κυκλοφορίας, που είναι σίγουρα οι αρχές του καλοκαιριού.

Παρόλα αυτά, μην παρασυρθείτε από την παιδική του εμφάνιση. Το Ruffy and the Riverside είναι στην ουσία, ένα puzzler game με μηχανισμούς που μπορεί να σας εκπλήξουν και ακόμα περισσότερο να σας δυσκολέψουν. Ο βασικός πυρήνας είναι το “swapping”, όπου ο Ruffy μπορεί να σκανάρει στοιχεία από το περιβάλλον (όπως ξύλο, πέτρα, νερό, φυτά) και να τα μεταφέρει σε άλλα σημεία του κόσμου. Αν θέλετε για παράδειγμα να ανέβετε σε έναν καταρράκτη, πρέπει να σκανάρετε τους κισσούς και να τους μετατρέψετε σε κάτι αναρριχητικό. Για να ανοίξετε δρόμο πρέπει να κάνετε την πέτρα ξύλο κι έπειτα να τη σπάσετε. Στην αρχή οι λύσεις είναι απλές, αλλά όσο ανοίγει το παιχνίδι, ο κόσμος γεμίζει από σύνθετα puzzles και αινίγματα που απαιτούν πραγματικά σκέψη.

Το level design πατάει γερά σε πολλά σημεία και με τα δύο πόδια στις βάσεις του Super Mario Odyssey, με συνεχείς γρίφους και δοκιμασίες κάθε λίγα μέτρα. Μυστικά δωμάτια, συλλεκτικά αντικείμενα, πλατφόρμες, 2D τοιχογραφίες, αστεία mini-games όπως κάποιοι αγώνες με οχήματα από σανό και άλλα. Ο κόσμος είναι τόσο γεμάτος, που μερικές φορές μοιάζει και σε υπερβολικό βαθμό, σαν να σε κατακλύζει, αλλά πάντα παραμένει διασκεδαστικός. Είναι άλλωστε και η ταυτότητα του παιχνιδιού αυτή η υπερβολή και αυτός ο υπέρμετρος ενθουσιασμός, που αντιπροσωπεύει την παιδική φιγούρα του πρωταγωνιστή της.

Φυσικά, το Ruffy and the Riverside δεν έρχεται χωρίς προβλήματα. Η πρώτη μεγάλη και βασική παραφωνία είναι στον τεχνικό του τομέα. Το framerate παρουσιάζει συχνά πτώσεις και ειδικά σε περιοχές με πολλές λεπτομέρειες. Το πιο συχνό και εκνευριστικό πρόβλημα ήταν η ανάβαση του Ruffy, όπου πάντα κόλλαγε στο τέλος της ανάβασης μιας σκάλας, βάζοντας το παίχτη να ανεβοκατεβαίνει κάμποσες φορές μέχρι να το επιτύχει. Το γενικό animation χρειάζεται ξεκάθαρα βελτίωση και μπαλώματα.

Ο μηχανισμός του swapping, ενώ είναι αρκετά έξυπνος και σίγουρα πρωτοποριακός, δεν είναι πάντα συνεπής. Δεν λειτουργεί πάντα βάση της κοινής λογικής, αλλά αυτής που έχει θέσει το παιχνίδι στους δικούς του κανόνες. Ενώ επίσης το παιχνίδι μπορεί τον μηχανισμό αυτό να τον αναφέρει ως “swapping”, στα δικά μου μάτια είναι ένα ξεκάθαρο “copy-paste”.

Συνεχίζοντας, διαπίστωσα έντονα πως η καμπύλη δυσκολίας είναι κάπως άνιση. Μερικά puzzles είναι σίγουρα απλοϊκά, με άλλα όμως να είναι εντελώς παράλογα, με λύσεις που δεν προκύπτουν μέσα από καμία λογική ούτε και από πειραματισμό. Ίσως μόνο από τύχη ή ψάξιμο σε κάποιο άλλο μέσο. Η απουσία επίσης περισσότερων save points δυσκολεύει αυτή την πειραματική προσέγγιση.

Τέλος, το χιούμορ και οι διάλογοι δείχνουν προσπάθεια αλλά όχι έμπνευση. Κάποιος ίσως περιμένει παρόμοιο ύφος και πνεύμα με “ατάκες” τύπου Banjo-Kazooie, αλλά αυτό που συναντάμε είναι τετριμμένες φράσεις και κυρίως αχρείαστη φλυαρία. Ο οπτικός τομέας προσπαθεί να κρατήσει το ευχάριστο κλίμα και το cool ύφος, και συχνά το πετυχαίνει, απλά το κείμενο και η γραφή δεν το υποστηρίζει όσο θα έπρεπε.

Όσο αφορά τη μουσική του παιχνιδιού, την βρήκα χαριτωμένη, ανάλογη της οπτικής του ταυτότητας. Έχει την ενέργεια που χρειάζεται, αλλά και αυτή την αλλοπρόσαλλη μελωδικότητα που ταιριάζει σε ένα τέτοιου είδους platformer. Μετά από αρκετές ώρες παιχνιδιού μπορεί να παρατηρήσει κάποιος, ότι ορισμένα κομμάτια επαναλαμβάνονται και ότι οι μουσικές λούπες είναι σύντομες, παρόλα αυτά δε νιώθω ότι με ενόχλησε σε τέτοιο βαθμό για να το αναφέρω ως αρνητικό, σίγουρα κρατώντας και στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ότι πρόκειται και για έναν indie τίτλο ενός πρωτοεμφανιζόμενου στούντιο.

Αν είστε παιδί των 90s ή των early 00s και θέλετε να μεταφερθείτε ξανά σε αυτή την εποχή, δε πρέπει να χάσετε το Ruffy and the Riverside. Έρχεται ακόμα και με τα προβληματάκια που παραδοσιακά συντρόφευαν τα παιχνίδια της εποχής. Η νοσταλγία με χτύπησε κατακούτελα και με πήρε μαζί του σε ένα διασκεδαστικό και πολύχρωμο ταξίδι γεμάτο σπαζοκεφαλιές και αλλοπρόσαλλους χαρακτήρες. Έχει κάτι που δεν αγοράζεται: ταυτότητα. Έχει επίσης προσωπικότητα, θετική ενέργεια και δημιουργικότητα που ξεχειλίζει. Προσπαθεί να φτιάξει κάτι δικό του και στο μεγαλύτερο ποσοστό, το πετυχαίνει. Μια σίγουρα καλή αφετηρία για την Zockrates Laboratories, που ελπίζω να χτίσει πάνω στις καλές ιδέες της και να κάνει τον Ruffy μια cool μασκότ με πολλά παιχνίδια και χιλιόμετρα στην “πλάτη” του.