Ποιος θα περίμενε τον αγαπημένο μας Pac-Man που μεγαλώσαμε μικροί και μεγάλοι σε Dark Fantasy genre; Κανείς. Λειτουργεί; Περίπου. Αυτή τη νέα εκδοχή του Pac-Man βλέπουμε στον νέο τίτλο της Bandai Namco στο Shadow Labyrinth, σαν “δώρο” για τη 45η επέτειο του.

Το Shadow Labyrinth, το τελευταίο dark fantasy game από την Bandai Namco, προσπαθεί να υφάνει μια ιστορία που συνδυάζει τον ψυχολογικό τρόμο με το μεταφυσικό μυστήριο και το κάνει χρησιμοποιώντας μία από τις θρυλικότερες φιγούρες του gaming, τον Pac-Man.

Shadow Labyrinth Pac man

Η ιστορία ξεκινά με έναν απειλητικό τόνο, βυθίζοντας τους παίκτες σε έναν κόσμο που έχει κυριευτεί από μια αρχαία κατάρα. Αναλαμβάνετε τον ρόλο ενός ανώνυμου πολεμιστή που έχει παγιδευτεί σε ένα φθαρμένο βασίλειο, χτισμένο από θραύσματα αναμνήσεων και σκιές που δεν εξαφανίζονται. Καθώς ανακαλύπτετε περισσότερα σε αυτή τη λαβυρινθώδη πραγματικότητα, θραύσματα ξεχασμένων ζωών και αινιγματικοί ψίθυροι καθοδηγούν την πρόοδό σας. Η αφήγηση ξετυλίγεται αργά και σκόπιμα, σχεδόν ονειρική στη φύση της, με διαλόγους που συχνά τείνουν προς το ποιητικό. Θέματα όπως η απώλεια, η ταυτότητα και ο φόβος εμφανίζονται συχνά, προσδίδοντας στην πλοκή συναισθηματική αντήχηση, ειδικά όταν συνδυάζονται με τα ασαφή κίνητρα των λίγων διάσπαρτων NPC που συναντάτε.

Shadow Labyrinth

Η πλοκή δε σας κρατάει από το χέρι. Δεν υπάρχει κανένας προφανής ανταγωνιστής που να σας απειλεί, ούτε υπάρχει ένας σαφής προορισμός που να σας καθοδηγεί, μέχρι περίπου τη μέση του παιχνιδιού. Αντί αυτού, σας τραβάει βαθύτερα η περιέργεια, που περιστασιακά ανταμείβεται με σουρεαλιστικές σκηνές που μοιάζουν περισσότερο ερμηνευτικές παρά επεξηγηματικές. Αυτό που λειτουργεί υπέρ του, είναι η δημιουργία του κόσμου, που είναι πιστή στην παράδοση των metroidvania και προβάλει μια περιβαλλοντική αφήγηση. Όπως ένα σπασμένο άγαλμα εδώ, μια ξεθωριασμένη τοιχογραφία θεών εκεί, κάθε περιοχή προσθέτει κομμάτια σε ένα παζλ που δεν ταιριάζει ποτέ απόλυτα, αλλά αυτό φαίνεται σκόπιμο. Αυτό δημιουργεί έναν ανησυχητικό ρυθμό αφήγησης, όπου δεν είσαι ποτέ σίγουρος τι είναι πραγματικό και τι συμβολικό. Αυτή η ασαφής προσέγγιση στην αφήγηση ταιριάζει στον απόκοσμο κόσμο, αλλά μπορεί να μην ικανοποιεί τους παίκτες που προτιμούν μια πιο δομημένη αφήγηση.

Για τους μηχανισμούς του, το Shadow Labyrinth αντλεί έμπνευση από διάφορα βασικά στοιχεία του είδους Metroidvania, αλλά προσπαθεί να τα συνδυάσει με ένα σύστημα μάχης και traversal που εστιάζει στην απλότητα. Μπορείς να πηδάς σε μεγάλες αποστάσεις, να χρησιμοποιείς dodge στον αέρα και ακόμη και να κάνεις air combos. Στη θεωρία, αυτό προσφέρει μια αίσθηση ελευθερίας που λίγα RPG δράσης προσφέρουν. Η μάχη είναι ρευστή, με ένα ευαίσθητο σύστημα άμυνας και ένα μείγμα light και special επιθέσεων που μπορούν να συνδεθούν σε ικανοποιητικά combo.

Shadow Labyrinth combos

Ωστόσο, αυτός ο πολλά υποσχόμενος κύκλος παιχνιδιού αρχίζει να εξαντλείται καθώς το παιχνίδι προχωρά. Ενώ το traversal είναι από τα καλύτερα κομμάτια του τίτλου, ο τρόπος με τον οποίο ο χαρακτήρας παραμένει στον αέρα για παρατεταμένες περιόδους κατά τη διάρκεια της μάχης αρχίζει να έρχεται σε σύγκρουση με τον κόσμο γιατί χάνει την ομαλότητα του. Η αίσθηση αυτής της πλεύσης εν μέσω επίθεσης, σπάει την ορμή της κίνησης υπονομεύοντας την ομαλή μηχανική του traversal που το παιχνίδι κατά τα άλλα τονίζει. Αντί να μοιάζει με μια απρόσκοπτη χορογραφία μεταξύ traversal και μάχης, μοιάζει με δύο συστήματα που μάχονται μεταξύ τους. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα αισθητό στα bossfights, οι οποίες αρχικά είναι εκφοβιστικές και μηχανικά περίπλοκες, αλλά γρήγορα επαναλαμβάνονται καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Το να αντιμετωπίζεις τα ίδια ή αρκετά παρόμοια bossfights επανειλημμένα με διαφορετική εμφάνιση ή σε διαφορετικές αρένες στερεί κάθε αίσθηση δέους ή επιτυχίας. Αυτό που κάποτε ήταν συναρπαστικό μετατρέπεται σε αγγαρεία, ειδικά όταν οι μάχες εκτείνονται σε μακρά, αλληλοσυνδεόμενα μονοπάτια που μοιάζουν να έχουν σχεδιαστεί για να αποπροσανατολίζουν περισσότερο παρά να προκαλούν.

Shadow Labyrinth travesal

Η διάταξη του κόσμου του παιχνιδιού επιδεινώνει αυτό το πρόβλημα. Αντί να μοιάζει με έναν ενιαίο, συνεκτικό χώρο, ο σχεδιασμός του λαβυρίνθου είναι υπερβολικά περίπλοκος. Οι περιοχές συνδέονται μεταξύ τους, αλλά χωρίς σημαντικά οπτικά ορόσημα ή διαισθητική λογική. Αυτό προκαλεί αποσύνδεση από τη γεωγραφία του κόσμου. Αντί να θαυμάζεις το πώς όλα ταιριάζουν μεταξύ τους, μένεις μπερδεμένος, αναρωτιέσαι συχνά αν κάνεις πίσω ή αν προχωράς πραγματικά. Υπάρχουν συντομεύσεις που μπορείς να ξεκλειδώσεις, αλλά δε βοηθούν πολύ στην αποφυγή της αποπροσανατολισμού, ειδικά όταν οι περιοχές αρχίζουν να συγχέονται λόγω της παρόμοιας αρχιτεκτονικής τους. Αυτή η αίσθηση της απουσίας στόχου μπορεί να κάνει ακόμα και τις πιο έντονες μάχες να φαίνονται άσκοπες, σαν να παλεύεις χωρίς νόημα.

Οπτικά, όμως, το παιχνίδι έχει μια χάρη. Τα περιβάλλοντα είναι ατμοσφαιρικά και γεμάτα λεπτομέρειες, με μια gothic σουρεαλιστική ατμόσφαιρα που είναι εξίσου στοιχειωτική και όμορφη, όπως έχουμε δει στο Ender Lilies για παράδειγμα. Από ναούς καλυμμένους με βρύα και λαμπερά runes μέχρι καταστραμμένες πόλεις που αιωρούνται στον αέρα, ο κόσμος μοιάζει εξωγήινος αλλά και ζωντανός. Ο φωτισμός χρησιμοποιείται αποτελεσματικά, συχνά δημιουργώντας μακριές σκιές που δίνουν βάθος σε στενούς διαδρόμους και ευρύχωρες αυλές. Ο σχεδιασμός των εχθρών είναι ευφάνταστος, με ανατριχιαστικά χαρακτηριστικά και απόκοσμες σιλουέτες που σε κρατούν σε εγρήγορση.

Shadow Labyrinth world

Η ηχητική εμπειρία είναι αρκετά καλή. Η μουσική επένδυση κυμαίνεται από ατμοσφαιρικούς “ψίθυρους” έως εντυπωσιακές ορχηστρικές μελωδίες, μεταβαλλόμενη δυναμικά ανάλογα με τις ενέργειές σας και το περιβάλλον. Σε ορισμένες στιγμές, θα ακούσετε μόνο το μακρινό τρίξιμο αόρατων κατασκευών ή τα αχνά μουρμουρητά φωνών που έχουν σιγήσει εδώ και καιρό. Άλλες φορές, θα ακούσουμε δυνατά soundtrack να συνοδεύουν τα bossfights, προσθέτοντας μια κινηματογραφική αίσθηση, ακόμη και όταν η ίδια η αναμέτρηση μπορεί να φαίνεται επαναλαμβανόμενη. Η μουσική δίνει στο παιχνίδι μια ξεχωριστή ταυτότητα. Τα ηχητικά εφέ είναι καθαρά, ειδικά στις μάχες. Κάθε χτύπημα όπλου, σύγκρουση ή spell προσγειώνεται με ικανοποιητικό βάρος. Voice acting, δεν υπάρχει στο παιχνίδι, δίνοντας μια έξτρα δόση μυστηρίου.

Παρά τα πλεονεκτήματα του παιχνιδιού στην παρουσίαση και τον αρχικό κύκλο παιχνιδιού, το Shadow Labyrinth δυσκολεύεται να διατηρήσει τη δυναμική του. Οι σχεδιαστικές του επιλογές του, ιδιαίτερα το αλληλοσυνδεόμενο αλλά μπερδεμένο σύστημα χαρτών, δημιουργούν μια αίσθηση “χαμένου”. Αντί να ενθαρρύνει τη μεθοδική εξερεύνηση, συχνά οδηγεί σε κόπωση του παίκτη. Η επανάληψη των bossfights μειώνει περαιτέρω τον ενθουσιασμό της προόδου, δίνοντας την εντύπωση ότι η πρόκληση του παιχνιδιού σταθεροποιείται νωρίς και δεν εξελίσσεται ποτέ πραγματικά. Και ενώ το σύστημα traversal του Shadοw Labyrinth είναι οπτικά εντυπωσιακό, ο τρόπος της παραμονής στον αέρα κατά τη διάρκεια της μάχης αρχίζει να μοιάζει με ελάττωμα, αντί να αναβαθμίζει την εμπειρία.

Το Shadow Labyrinth είναι ένα παιχνίδι γεμάτο καλλιτεχνική φιλοδοξία. Τολμά να αμφισβητήσει την παραδοσιακή αφήγηση και μηχανισμούς, παρουσιάζοντας έναν κόσμο γεμάτο ατμόσφαιρα και μυστήριο. Η μουσική και τα γραφικά του είναι υποβλητικά, μερικές φορές εντυπωσιακά. Η μάχη είναι έντονη στις πρώτες ώρες, και το traversal υπονοεί ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο που, δυστυχώς, δεν υλοποιείται ποτέ πλήρως. Η αποπροσανατολιστική διάταξη του χάρτη και τα επαναλαμβανόμενα bossfight κάνουν την εμπειρία να χάνει τη γοητεία της με την πάροδο του χρόνου, κάνοντας το ταξίδι να μοιάζει περισσότερο με περιπλάνηση παρά με μια στοχευμένη αναζήτηση.

Έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι που χωρίς αμφιβολία θα βρει ένα αφοσιωμένο κοινό μεταξύ εκείνων που απολαμβάνουν να ερμηνεύουν το νόημα από αποσπασματικές αφηγήσεις και μη ορθόδοξο σχεδιασμό, αλλά για άλλους, μπορεί να αποδειχθεί πολύ αφηρημένο και επαναλαμβανόμενο για να το απολαύσουν.