RoboCop Rogue City - Unfinished Business bossfight review

Το RoboCop: Rogue City ήταν μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις στο gaming για το 2023. Η Teyon, γνωστή για τις videogame μεταφορές action ταινιών όπως το Rambo και αργότερα το Terminator επιστρέφει ξανά στο κλασικό, σκληροπυρηνικό στυλ των ‘80s action ταινιών, με απλό, απολαυστικό FPS gameplay. Το Unfinished Business είναι ένα standalone expansion του πρώτου παιχνιδιού που ξεκινά κυριολεκτικά αμέσως μετά. Αυτή τη φορά, δεν είσαι στο αστυνομικό τμήμα της πόλης, αλλά στον ψηλότερο πύργο της OmniCorp, τον OmniTower, ένα σύμβολο ελπίδας για τους ανθρώπους που έγινε φρούριο θανάτου.

Το gameplay παραμένει πιστό και ρεαλιστικό, είναι αργό, βαρύ όπως είναι ένα ρομπότ, και με καθαρή την αίσθηση δύναμης ως RoboCop τραβάς τη σκανδάλη, τρίβεις τα κεφάλια των κακών. Και όταν τα πράγματα γίνονται πιο ατμοσφαιρικά, μπορείς να εκτοξεύεις αντιπάλους στο ταβάνι ή να τους ρίχνεις σαν μπάλες bowling στον τοίχο. Απλά απολαυστικό. Το παιχνίδι μας δίνει τη δυνατότητα να σηκώνουμε αντικείμενα και να τα χρησιμοποιούμε προς όφελος μας, όπως βαρέλια, πυροσβεστήρες και το αγαπημένο μου, έναν σκουπιδοτενεκέ. Με διευκόλυνε αφού τον πετούσα πάνω σε ομάδες εχθρών ενώ με προφύλασσε από τα πυρά τους. Φυσικά, έχεις και το εμβληματικό Auto-9 αλλά εμπλουτίζεις το οπλοστάσιό σου με διάφορα όπλα, και αξιομνημόνευτα finishers που φωνάζουν δικαιοσύνη στο όνομα του RoboCop.

Κάπου εδώ μπαίνουν και τα “αλλά”. Το παιχνίδι ξεκινάει λίγο αργά. Οι πρώτες αποστολές είναι συχνά κουραστικές fetch tasks, cutscenes και διάσπαρτες συζητήσεις με NPC που δεν προσθέτουν στην εμπειρία. Μερικές φορές νιώθεις ότι κάνεις τη ροή πιο γραμμική, με λιγότερη δράση. Αυτή τη γραμμή η Teyon την ακολουθεί από το Terminator: Resistance και ίσως θα έπρεπε να την αφήσουν πίσω τους. Τα flashbacks που παίζεις ως Alex Murphy πριν γίνει RoboCop είναι ενδιαφέροντα, αλλά μικρά, και λειτουργούν περισσότερο για να γεμίσουν χρόνο παρά για να δώσουν βάθος.

Η αφήγηση είναι συνοπτική. Δεν πρόκειται για ακόμη ένα τυπικό RPG αλλά πρόκειται για φορτισμένα με Turbo επίπεδα δράσης βγαλμένη από την δεκαετία του ’80, με στιγμές που θυμίζουν The Raid ή Dredd, όταν γεμίζει αίμα και σπασμένα κρανία τις οθόνες. Δυστυχώς, αυτή η ένταση έρχεται καθυστερημένα ένα μεγάλο μέρος του πρώτου μισού είναι βαρετούς διαλόγους και συνομιλίες με NPC.

Το setting στον OmniTower είναι δελεαστικό. Βλέπουμε μια καταναλωτική ουτοπία που έγινε δομή θανάτου από την OCP, με drones, turrets, παγίδες θανάτου, cyber‑ninjas και ρομποτικά μέλη. Κάθε όροφος είναι μια διαφορετική πρόκληση, με vertical combat και περιβάλλοντα που αποτυπώνουν άψογα το industrial και dystopian ύφος των ταινιών.

Όμως εδώ πέφτει ξανά ένα μεγάλο “αλλά”, το pacing. Η δομή των επιπέδων συχνά σου σπάει την αίσθηση ότι ανεβαίνεις σιγά‑σιγά. Αντί να νιώθεις κλιμάκωση, η μετάβαση από όροφο σε όροφο είναι απλά αργή. Χάνεις τη συνοχή που θα έκανε τον OmniTower να νιώσει απειλητική. Ενώ η ιδέα είναι vertical, η υλοποίηση σε κάθετο layout είναι ενίοτε μονοδιάστατη.

Το gunplay μένει κορυφαίο στο είδος. Κάθε λεπτό, κάθε σφαίρα φτάνει με βάρος. Το Auto-9 είναι ακόμα ο πιστός σύντροφος του Murphy, αλλά η εισαγωγή ενός Cryo Cannon και rail cannon δίνει νέα συμπληρώματα στην εμπειρία. Τα headshots, οι επικές slow-motion στιγμές, και ειδικές ικανότητες, σου δίνουν την αίσθηση ότι είσαι πραγματικά στα μεταλλικά παπούτσια του RoboCop.

Οι νέοι εχθροί σου ζητούν στρατηγική, οι “αχρείοι” είναι καλά προστατευμένοι, τα drones που ρίχνουν φωτιά από ψηλά, τα cyborgs, και τα turrets που πρέπει να αποφύγεις πάση θυσία. Κάθε τύπος απαιτεί διαφορετική στρατηγική, είτε να πάρεις το χρόνο σου, είτε να ρίξεις ένα drone με cryoball, είτε να πετάξεις τον εχθρό σε τοίχο για instant kill. Όμως, όπως και στο Rogue City, η AI παραμένει σταθερή, μένει στο σημείο και ρίχνει χωρίς έξυπνες αντιδράσεις.

Δυστυχώς, στα τεχνικά έχουμε screen flickering και ασταθείς frame-rate ειδικά σε μεγάλες μάχες. Συχνά εμφανίζεται και ghosting, texture pop-in και stuttering, ακόμα και σε δυνατά συστήματα. Ακόμα και μετά από πείραγμα σε settings όπως DLSS ή FSR η αίσθηση παραμένει πως οι developers δεν έχουν βρει ακόμα σωστή ισορροπία. Το lipsync είναι συχνά εκτός timing, οι φωνές φαίνονται συχνά μεταλλικές, χωρίς συναίσθημα, και πολλές φορές ακούς τη φωνή του Peter Weller να επαναλαμβάνει μονοτονικά σαν ρομπότ, που ναι, είναι θεμιτό, αλλά όχι όταν γίνεται χωρίς συναίσθηση.

Οι βελτιώσεις πάνω στο προηγούμενο παιχνίδι υπάρχουν, αλλά δεν είναι ριζικές, ο ρυθμός είναι πιο γρήγορος, με λιγότερα downtime και καλύτερη δομή. Υπάρχουν νέοι εχθροί, cameos, μεγαλύτερη ποικιλία όπλων και μια πραγματικά συναρπαστική αποστολή που δε μπορώ να μπω σε spoilers. Αλλά η βάση παραμένει η ίδια όπως το upgrade σύστημα, ίδιο περιεχόμενο, ίδια δομή των flashback sequence για τον Murphy. Δεν νιώθεις ότι παίζεις κάτι εντελώς νέο απλώς μια εκτεταμένη έκδοση του Rogue City, που στο κάτω κάτω, αυτό είναι, απλά περιμένεις να δεις κάτι καινούργιο.

Ωστόσο, υπάρχουν στιγμές όπου όλα δουλεύουν μαζί, επικά headshots σε slow motion, επιβλητικές εκτοξεύσεις αντιπάλων, και η synth μουσική επένδυση εποχής που συνοδεύουν τη δράση. Τότε νιώθεις ότι το παιχνίδι καταφέρνει να αιχμαλωτίσει την ουσία του RoboCop. Ισχύς, δικαιοσύνη, επιβολή και υπερβολή με στιλ.

Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με ένα παιχνίδι που δεν ξεχνά τι έκανε σωστά ο προκάτοχός του, αλλά ταυτόχρονα δεν καταφέρνει να πάει το επόμενο βήμα. Οι στιγμές απόλυτης, καθαρής δράσης και το βαρύ, στιβαρό gunplay συνεχίζουν να προσφέρουν μία μοναδική εμπειρία. Όμως, τα τεχνικά ζητήματα, το άνισο pacing, η αδιάφορη ιστορία και η γενικότερη αίσθηση ότι πρόκειται για μια από τα ίδια, δεν μπορούν να αγνοηθούν. Η αίσθηση του RoboCop είναι επική, ξύνει τη γραμμή μεταξύ ήρωα και φονικής μηχανής, και θυμίζει γιατί το franchise είναι διαχρονικό όμως η Teyon συνεχίζει τα λάθη του παρελθόντος και δυστυχώς μένει πίσω.

Αν είσαι fan του πρώτου παιχνιδιού ή απλά θέλεις να δεις τον RoboCop σε δράση, θα βρεις εδώ αρκετό αίμα, σίδερο και retro νοσταλγία για να διασκεδάσεις 10 περίπου ωρίτσες αλλά όχι κάτι που θα σε κρατήσει για πάντα. Και, δυστυχώς, οι αναμνήσεις από τα προβλήματα που κουβαλάει ίσως επισκιάσουν κάποιες πολύ καλές στιγμές που χαρίζει απλόχερα. Δεν είναι κακό παιχνίδι είναι απλά ένα τίμιο, χορταστικό αλλά άνισο standalone expansion, που απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε όσους ήδη αγάπησαν το RoboCop του 2023. Αν περιμένεις κάτι εντελώς νέο ή δραστικά αναβαθμισμένο, ίσως απογοητευτείς. Αν όμως σου αρκεί να εκτοξεύεις κακοποιούς στο ταβάνι με στυλ, τότε έχεις κάθε λόγο να του δώσεις μια ευκαιρία.