Υπάρχουν κάποια παιχνίδια που ενώ δεν κατάφεραν να κάνουν την εμπορική επιτυχία που θα ήθελαν, απέκτησαν ένα cult status χάρη σε μια ιδιαίτερη αισθητική, ένα έξυπνο gameplay και μια παράξενη ή γοητευτική ατμόσφαιρα.
Ένα από αυτά είναι και το Lost in Random, που κυκλοφόρησε το 2021 με publisher την EA και developer την ομάδα ανάπτυξης Thunderfull η οποία τώρα μας συστήνεται ξανά ως Stormteller Games με το Lost in Random: The Eternal Die, ένα παιχνίδι που το διακατέχει πολύ έντονα μία Tim Burton αισθητική, με το περιτύλιγμα ενός σκοτεινού και ιδιαίτερου παραμυθιού.
Τέσσερα χρόνια αργότερα πλέον, η αλλαγή πλεύσης του franchise έρχεται με το Lost in Random: The Eternal Die. Όχι απλά μια συνέχεια, αλλά μια ριζική αλλαγή πορείας. Αντί για action-adventure με έμφαση στην αφήγηση, έχουμε πλέον ένα roguelite με mechanics ξεκάθαρα επηρεασμένα από το Hades και μερικά ακόμα μεγάλα ονόματα του είδους. Παρόλο που η Stormteller Games, οι developers του τίτλου, το περιγράφουν ως roguelite, κατά την δική μου άποψη πρόκειται για ένα αυθεντικότατο roguelike – και μάλιστα βαρύ. O σκοπός του κι εκεί που εστιάζεται όλη του η προσοχή, είναι στην λούπα μεταξύ run, θανάτου, αναβάθμιση του χαρακτήρα, ώσπου να νικήσεις το τελικό boss. Για κάποιον που είναι γνώριμος με το Hades, θα του φανεί αρκετά οικείο, αλλά ταυτόχρονα και κάτι φρέσκο. Η ερώτηση όμως είναι, αν κάνει αρκετά ώστε να ξεχωρίζει από τον τεράστιο ανταγωνισμό που επικρατεί τελευταία στην roguelike σκηνή.
Αρχικά, θα ήθελα να αναφέρω ότι δυστυχώς δεν έχω παίξει το αρχικό παιχνίδι, αν και πλέον σκοπεύω να επανορθώσω άμεσα, οπότε το The Eternal Die είναι η πρώτη μου εμπειρία με το franchise. Μπαίνοντας λοιπόν ως νεοεισαχθείς στον κόσμο του, ένιωσα ότι όλη του η ιστορία ήταν μια εκδίκηση με πάρα πολλές αναφορές στον προηγούμενο τίτλο. Παρόλο που η ιστορία είναι πραγματικά μηδαμινή και ο παίχτης την ανακαλύπτει σταδιακά μέσω τον διαλόγων με διάφορους χαρακτήρες που συναντάμε στα run μας, σίγουρα είναι εύκολο να εντοπίσεις ότι υπάρχει ένας εκδικητικός ρόλος κι ένα μελαγχολικό στοιχείο για κάτι άσχημο που είχε γίνει στο παρελθόν.
Το The Eternal Die λοιπόν, μάς βάζει στη θέση της βασίλισσας Aleksandra, η οποία έχει παγιδευτεί στο Μαύρο Ζάρι (Black Die) από έναν δαίμονα-ιππότη με το όνομα Mare, ο οποίος είναι ένας από τους Dark Lords που κατέστρεψαν το βασίλειό της. Ο στόχος μας είναι αρκετά απλός και κατανοητός. Πρέπει να διασχίσουμε όλες τις περιοχές και πλευρές του ζαριού, να αντιμετωπίσουμε τις σκιές του παρελθόντος της με σκοπό να κερδίσουμε την ελευθερία μας και να σώσουμε ταυτόχρονα όλους τους χαρακτήρες που έχουν παγιδευτεί μαζί της.
Παρόλο που όπως προανέφερα υπάρχουν αρκετές αναφορές στο πρώτο παιχνίδι, δεν χρειάζεται να έχετε παίξει το πρώτο Lost in Random για να μπείτε στον κόσμο του Eternal Die. Παραμένει προσιτό, αλλά το πιο βασικό είναι ότι η ιστορία παραμένει δευτερεύουσα στο τίτλο, απλά συνοδεύοντας την συνολική εμπειρία. Το παιχνίδι επικεντρώνεται σε τεράστιο βαθμό στη διασκέδαση και το combat.
Έτσι λοιπόν, από τα πρώτα λεπτά γίνεται φανερό ότι το The Eternal Die δεν είναι ένα απλό sequel. Το παιχνίδι έχει αγκαλιάσει τη λογική του roguelike, όπου κάθε run είναι μοναδικό, η πρόοδος βασικό κομμάτι και η επιτυχία βασίζεται στη στρατηγική, στα γρήγορα αντανακλαστικά και σαφώς στην τύχη της ρίψης του ζαριού.
Σε κάθε run ξεκινάμε με την επιλογή ενός όπλου (ανάμεσα σε σπαθί, ακόντιο, τόξο και ρόπαλο) και μιας τυχαίας κάρτας, η οποία λειτουργεί ως ειδική επίθεση. Στη συνέχεια, ταξιδεύουμε μέσα από τέσσερα εντελώς διαφορετικά biomes, το καθένα γεμάτο από random generated δωμάτια και περιέχουν είτε μάχες με διάφορους εχθρούς, είτε mini games, παγίδες και καταστήματα. Κατά τη διάρκεια κάθε run συλλέγουμε relics, που προσφέρουν παθητικά buffs και τοποθετούνται σε ένα grid. Όταν τοποθετήσουμε relics ίδιου χρώματος σε σειρά, κερδίζουμε επιπλέον μπόνους στα στατιστικά, όπως για παράδειγμα, τρία κόκκινα relics προσθέτουν επιπλέον δύναμη στο όπλο μας. Υπάρχουν πάνω από 100 relics, με αρκετές δυνατότητες για synergy και στρατηγικές ανάλογα το run, γεγονός που προσφέρει έναν πάρα πολύ ωραίο τακτικό χαρακτήρα στο gameplay.
Το πιο ξεχωριστό στοιχείο στο κομμάτι του gameplay, είναι το ζάρι-σύντροφος μας στο παιχνίδι, ο Fortune. Έχουμε την επιλογή να το ρίξουμε στους εχθρούς προκαλώντας AoE damage και status effects όπως για παράδειγμα stun ή poison ανάλογα με τον αριθμό που θα φέρουμε, ή να τον έχουμε συνεχώς πάνω μας, δίνοντας μας κάποια παθητικά μπόνους επιπλέον. Αφορά καθαρά τη δική μας στρατηγική και πως προσεγγίζουμε εμείς τις μάχες.
Θα ήθελα να σταθώ λίγο στην ομοιότητα του με το Hades. Οι μάχες είναι εξίσου γρήγορες και χαοτικές και οι εχθροί έχουν το δικό τους μοτίβο επιθέσεων που μετά από μερικά runs είναι εύκολο να το διαβάσεις και να υιοθετήσεις τη κατάλληλη στρατηγική. Υπάρχει ακόμα και το ίδιο μοτίβο θανάτου, που όταν πεθαίνεις επιστρέφεις στην ίδια αφετηρία για να αναβαθμίσεις όπλα και εξοπλισμό σε μόνιμη βάση, που θα κάνουν το επόμενο run πιο εύκολο. Παρόλα αυτά, ένιωσα μεν ότι έπαιζα μια πολύ γνώριμη συνταγή, αλλά με ξεχωριστή ταυτότητα με τελείως διαφορετική γοητεία. Το σύστημα με το ζάρι, οι μηχανισμοί με τα χρωματικά relics και τα goth γραφικά του, μου έδωσαν μία πολύ φρέσκια πινελιά σε ένα πολύ εθιστικό σύστημα μάχης που δεν έχω χορτάσει ακόμα.
Μη έχοντας να του προσάψω πραγματικά αρνητικά στοιχεία, έχω μόνο μερικές στοχευμένες παρατηρήσεις, που θα ήθελα να αναφέρω πως θα μπορούσε το παιχνίδι να κάνει ορισμένα πράγματα με καλύτερο τρόπο για να προσφέρει μια τέλεια συνολικά εμπειρία. Ξεκινώντας με το σύστημα ανταμοιβών στο τέλος του κάθε run, που το βρήκα αρκετά γενναιόδωρο. Θεωρητικά κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είναι αρκετά θετικό ένα τέτοιο γεγονός, αλλά μιας και μιλάμε για ένα μικρό σε διάρκεια παιχνίδι, χωρίς πλούσιο περιεχόμενο και ειδικά endgame, πιστεύω ότι δίνοντας μας λιγότερους πόρους για τις μόνιμες αναβαθμίσεις, θα επέκτεινε λίγο παραπάνω τη συνολική του διάρκεια. Κάθε run μεταξύ του, ένιωθα ότι είχε αισθητή διαφορά στη δυναμική, και σίγουρα θεωρώ πως θα μπορούσε να το είχε μετριάσει αυτό. Τουλάχιστον στη δυσκολία που μας προτείνει το ίδιο το παιχνίδι.
Η επόμενη παρατήρηση μου είναι ότι το παιχνίδι θα μπορούσε να είχε δώσει λίγο παραπάνω προσοχή στο endgame. Ενώ συναντάμε ακόμα και μετά από αρκετή ώρα παιχνιδιού καινούριους διαλόγους, οι οποίοι μάλιστα είναι και όλοι καλυμμένοι πλήρως από voice overs που βγάζουν και μια θεατρικότητα, λείπει μια εξέλιξη παραπάνω. Υπάρχουν για παράδειγμα, κάποια challenges που κάθε πετυχημένο run δυσκολεύει το επόμενο, το οποίο θα μπορούσε να είχε εμπλουτιστεί παραπάνω. Ίσως ακόμα και με κάποια in-game quests. Μπορεί να ζητάω πολλά από ένα budget indie παιχνίδι, αλλά η αλήθεια είναι ότι σπάνια στέκομαι στη τιμή, μιας και επικεντρώνομαι στη συνολική εμπειρία που προσφέρει ένας τίτλος. Ο ελεύθερος χρόνος μας θεωρώ πως δεν χρίζει τιμής και όλα τα παιχνίδια ανταγωνίζονται για τον χρόνο μας πρωτίστως κι έπειτα για το πορτοφόλι μας.
Ο κόσμος του Lost in Random: The Eternal Die είναι απολαυστικά σκοτεινός, με χαρακτήρες σαν να έχουν ξεπηδήσει από το Nightmare Before Christmas. Το art direction είναι επίσης εξαιρετικό, με ένας ύφος που δύσκολα ξεχνάς. Οι παίκτες στο PlayStation 5 μπορούν να μείνουν ήσυχοι ότι το παιχνίδι τρέχει άψογα, χωρίς ουσιαστικά bugs ή glitches.
Όσον αφορά τον ηχητικό τομέα, είναι επαρκής, χωρίς να ξεχωρίζει κάτι ιδιαίτερα, αλλά ντύνει σωστά την αδιάκοπη δράση. Η μουσική είναι υποτονικά μελαγχολική και τα ηχητικά εφέ κάνουν ικανοποιητικά τη δουλειά τους, ενώ οι φωνές των χαρακτήρων είναι η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά.
Το Lost in Random: The Eternal Die χαρακτηρίζεται από το στιβαρό σύστημα μάχης του, τον goth σχεδιασμό του και το άκρως εθιστικό gameplay του. Του έχει δοθεί απέραντη αγάπη, που με τη σειρά του την επιστρέφει στον παίχτη από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Είναι ένα παιχνίδι που προσφέρει απλόχερα αγνή διασκέδαση, αν και παρόλα αυτά, λείπουν μερικές ελάχιστες λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να το είχαν κάνει να ανοίξει τα φτερά του και να μιλάμε για κάτι ακόμα πιο μεγάλο. Συνολικά, είναι ένα καλοφτιαγμένο παιχνίδι, κι ένας τίτλος που κανένας λάτρης των roguelike δεν πρέπει να προσπεράσει. Με κέρδισε σε τέτοιο βαθμό, που τρέχω αμέσως να παίξω και το πρώτο παιχνίδι της σειράς.
Το Bossfight.gr ευχαριστεί θερμά την εκδότρια εταιρεία που μας παραχώρησε το παιχνίδι για τις ανάγκες του Review.
Περισσότερα σαν αυτό…
Hades
Returnal
Dead Cells
Curse of the Dead Gods
Πληροφορίες
- Είδος: RPG/Roguelike
- Developer: Stormteller Games
- Publisher: Thunderful Publishing
- Πλατφόρμες: PlayStation 5, Xbox Series, Nintendo Switch, PC
- Tested on: PlayStation 5
- Ημερομηνία κυκλοφορίας: 17 Ιουνίου
- PEGI: 7 (Fear, Mild Violence)
- Players: Single Player
- Προοπτική: Bird View/Isometrick
- Τιμή Κυκλοφορίας: 24.99€
- Links: Website, Twitter, PlayStation Store, Xbox Store, Nintendo Switch, Steam
Lost in Random: The Eternal Die
ΘΕΤΙΚΑ
- Έξυπνοι μηχανισμοί
- Αδιάκοπη δράση
- Όμορφα και καλογυαλισμένα γραφικά
- Τρέχει ομαλά και χωρίς προβλήματα
ΑΡΝΗΤΙΚΑ
- To endgame δεν είναι πλούσιο
- Αδιάφορη ιστορία
