H σειρά Killing Floor επιστρέφει, φέρνοντας μαζί της όλο το γνώριμο σπλάτερ χάος και τις ορδές των Zeds, σε ένα τρίτο κεφάλαιο που υπόσχεται περισσότερη ένταση, περισσότερους διαμελισμούς, και πιο σφιχτή co-op δράση. Η πραγματικότητα, όμως, είναι λίγο πιο περίπλοκη.
Όταν σκεφτόμαστε το Killing Floor, το μυαλό πάει κατευθείαν στο αιματοκύλισμα. Εκεί που ο πυρήνας του gameplay ήταν πάντα σταθερός, ομάδες παικτών, ορδές από ζόμπι (ή αλλιώς Zeds), κι εσύ στη μέση, να παλεύεις για να μείνεις ζωντανός. Το Killing Floor 3 συνεχίζει αυτή τη συνταγή, με λίγο καλύτερα υλικά, αλλά με την ίδια αίσθηση ότι φτιάχτηκε για να διασκεδάσεις γρήγορα και να φύγεις. Για άλλη μια φορά, η Tripwire Interactive έφτιαξε ένα παιχνίδι που είναι πιο διασκεδαστικό όταν σταματάς να το παίρνεις στα σοβαρά και απλά να σε συνεπαίρνει ασυναίσθητα.
Το παιχνίδι ξεκινάει χωρίς πολλά-πολλά, ένας υπόγειος οργανισμός, η Nightfall προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα πειράματα της Horzine Corporation που έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Το story τρέχει στο background με πληθώρα από αποστολές οι οποίες είναι συνεχώς οι ίδιες, το μόνο που αλλάζει είναι η τοποθεσία, αλλά η αλήθεια είναι ότι δύσκολα σε νοιάζει. Όλα υπάρχουν απλώς για να δίνουν ένα πλαίσιο στη σφαγή που γίνεται, και όχι για να τραβήξουν την προσοχή. Ακόμα και όσα cutscenes υπάρχουν, λειτουργούν περισσότερο ως «παύση» για να πάρεις ανάσα, παρά ως ουσιαστική αφήγηση.
Ας το πούμε από τώρα. Το Killing Floor 3, δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και καλό. Στις καλύτερες στιγμές του, χαρίζει άπλετη χαοτική δράση. Στις χειρότερες, είναι σαν ένα παλιό μηχάνημα arcade που προσπαθεί να σταθεί στο σήμερα μόνο με τη δύναμη της νοσταλγίας. Πιο πολύ θυμίζει ένα μεγάλο expansion του δεύτερου παιχνιδιού, παρά ένα ολοκληρωμένο sequel. Η βάση υπάρχει, αλλά κάπου χάθηκε στην επανάληψη.
Αν κάτι ξεχωρίζει, είναι η δράση. Εκεί είναι που το Killing Floor 3 σε πιάνει από το γιακά και σου λέει: “Ωραία, τώρα ξεκινάει το πραγματικό παιχνίδι.” Οι μάχες είναι ωμές, γρήγορες και πολύ συχνά επικές. Το gunplay παραμένει εξαιρετικό, με βάρος, ανάκρουση και μια βία που δεν κρύβεται. Ο αποκεφαλισμός ενός zed ή το κάψιμο μιας ολόκληρης ομάδας από τέρατα με φλογοβόλο έχουν κάτι το ενοχικά απολαυστικό. Το παιχνίδι ξέρει πολύ καλά πότε να ανεβάσει την ένταση και πότε να την κρατήσει σχεδόν πάντα, στο 100%.
Ένα από τα highlights του παιχνιδιού είναι ο σχεδιασμός των επιπέδων. Είναι πιο ατμοσφαιρικά, πιο σκοτεινά και με αρκετές λεπτομέρειες που δίνουν χαρακτήρα. Όμως, υπάρχει και ένα πρόβλημα εδώ, ορισμένα levels σε στριμώχνουν τόσο εύκολα που σχεδόν σε «σπρώχνουν» στην ήττα. Αν δεν έχεις συνεννόηση με την ομάδα, αν δεν στήσεις άμυνα σε σωστό σημείο, οι πιθανότητες να χαθεί το game ανεβαίνουν απότομα.
To παιχνίδι διατηρεί το σύστημα των perks, με πέντε βασικές κατηγορίες για την ώρα αλλά λίγο πιο περιορισμένο από το προηγούμενο, αλλά πιο συγκεκριμένο στον ρόλο τους. Έχουμε τον Commando για σταθερό DPS, τον Medic που κρατά την ομάδα ζωντανή, τον Heavy που κάνει crowd control, τον Specialist που ασχολείται με explosive, και φυσικά, τον Ninja για μάχες από κοντά, κάθε ένας με δικό του loadout και καταστάσεις.
Εδώ, αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω, το Ninja class το απόλαυσα λίγο περισσότερο. Παίζει πιο γρήγορα, κινείται πιο σβέλτα, και τα shurikens, τα σπαθιά και το τόξο που χρησιμοποιεί το κάνουν να ξεχωρίζει. Είναι μια τέλεια επιλογή για όσους θέλουν να βρίσκονται στη μάχη, αλλά να μην είναι στο επίκεντρο. Φυσικά ως ένας melee χαρακτήρας, έχει το μειονέκτημα να περικυκλώνεται εύκολα.
Όμως το σύστημα των perks και των upgrades παρουσιάζει ένα πρόβλημα στο σχεδιασμό από τη βάση των Nightfalls, μπορείς να πας σε συγκεκριμένους σταθμούς για να κάνεις upgrade το loadout σου, να αναβαθμίσεις stats, να φτιάξεις όπλα ή να πειράξεις το skill tree σου. Ωραία ως ιδέα, αλλά το γεγονός ότι έχεις πρόσβαση σε όλα αυτά απευθείας από το main menu, ακυρώνει πλήρως τον λόγο ύπαρξής μέσα στο παιχνίδι.
Σε τεχνικό επίπεδο, το παιχνίδι έχει μερικά ωραία σημεία αλλά δε μας δίνει κάτι εντυπωσιακό. Το gore είναι υπερβολικό όπως του αρμόζει και η Unreal Engine 5 κάνει καλή δουλειά στη λεπτομέρεια των εχθρών και ό,τι άλλο συμβαίνει στο παρασκήνιο. Όμως υπάρχουν σημαντικά performance drops. Το optimization χρειάζεται επειγόντως δουλειά, με το framerate να πέφτει δραματικά σε μάχες με πολλά εφέ, ειδικά σε κάποιες πίστες που έχουν κλειστούς χώρους και particle effects παντού.
Ο ήχος όμως είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Τα metal μουσικά χαλιά που ντύνουν τη δράση είναι απλά επικά. Η μουσική ανεβαίνει όταν η ένταση κορυφώνεται, οι κιθάρες ουρλιάζουν όσο τα zeds καταφθάνουν κατά κύματα, και νιώθεις σαν να πρωταγωνιστείς σε ένα ατελείωτο heavy metal βιντεοκλίπ. Είναι τόσο καλά συγχρονισμένο που, όσο κουρασμένος κι αν είσαι από ένα session, με το που ξεκινήσει το επόμενο wave, βρίσκεις ξανά ενέργεια.
Αν παίζεις σε κονσόλα, θα νιώσεις λίγο αδικημένος. Ο χειρισμός είναι εμφανώς φτιαγμένος με το PC στο μυαλό. Το recoil, τα strafes, ακόμα και η στόχευση, πολλές φορές μοιάζουν “βαριά” και όχι τόσο responsive όσο πρέπει. Στο ποντίκι ίσως να συγχωρείται λόγω ακρίβειας, αλλά στο χειριστήριο η εμπειρία δεν είναι τόσο άμεση.
Επίσης, το matchmaking ήταν αρκετά γρήγορο και μπαίνεις σε νέα παρτίδα με συμπαίκτες σε λίγα λεπτά.
Σε σχέση με το Killing Floor 2, υπάρχουν φυσικά βελτιώσεις πέρα από τα γραφικά που σαφώς είναι πιο σύγχρονα, οι εχθροί έχουν περισσότερο βάθος, και οι κινήσεις είναι πιο ρεαλιστικές. Το animation των zeds, ο τρόπος που αντιδρούν στα χτυπήματα, και το general polish έχουν ανέβει επίπεδο. Παράλληλα, υπάρχει και ένα πιο σοβαρό tone στο art direction με λιγότερο καφρίλα, περισσότερο “sci-fi horror” κάτι που θα αρέσει σε αυτούς που ήταν διστακτικοί με το προηγούμενο παιχνίδι.
Αλλά τελικά, λείπει κάτι. Κάτι που θα σε κάνει να πεις «το Killing Floor 3 είναι το επόμενο βήμα της σειράς». Αντ’ αυτού, το παιχνίδι μοιάζει σαν ένα απλό update. Ένα πολύ αιματηρό, αρκετά διασκεδαστικό update αλλά όχι κάτι που θα θυμάσαι. Το content αυτή τη στιγμή είναι περιορισμένο, η επανάληψη εμφανής, και αν δεν είσαι ήδη fan της σειράς, δύσκολα θα κρατηθείς για καιρό.
Το Killing Floor 3 προσφέρει χαοτική δράση, αιματοχυσίες και λίγες στιγμές καθαρής απόλαυσης, αλλά χάνει σε βάθος, πρωτοτυπία και τεχνική υλοποίηση. Είναι ένα καλό shooter για παρέα, όχι όμως ένα παιχνίδι που μένει στη μνήμη. Αν είσαι φαν, θα περάσεις καλά για μερικές ώρες. Αν όχι, δύσκολα θα επιστρέψεις.
Το Bossfight.gr ευχαριστεί θερμά την εκδότρια εταιρεία που μας παραχώρησε το παιχνίδι για τις ανάγκες του Review.
Περισσότερα σαν αυτό…
GTFO
Deadzone: Rogue
Left 4 Dead 2
Back4Blood
Πληροφορίες
- Είδος: FPS
- Developer: Tripwire Interactive
- Publisher: Tripwire Interactive
- Πλατφόρμες: PlayStation 5, Xbox Series, PC
- Tested on: PlayStation 5
- Ημερομηνία κυκλοφορίας: 24 Ιουλίου
- PEGI: 18 (In-Game Purchases, Language, Violence)
- Players: Single Player/Multiplayer Co-Op
- Προοπτική: First Person
- Τιμή Κυκλοφορίας: 39.99€
- Links: Website, Twitter, PlayStation Store, Xbox Store, Steam, Epic Games Store
Killing Floor 3
ΘΕΤΙΚΑ
- Υπάρχουν κάποιες επικές στιγμές δράσης που απογειώνουν την εμπειρία
- Ανανεωμένη αισθητική και industrial metal μουσική
ΑΡΝΗΤΙΚΑ
- Clumsy χειρισμός, ειδικά με χειριστήριο
- Τεχνικά προβλήματα και frame drops που χαλάνε την εμπειρία
- Το background story είναι αδιάφορο και σχεδόν αχρείαστο
- Λείπει η εξέλιξη και η φαντασία αφού μοιάζει περισσότερο με overhaul update
