Σε ένα τοπίο παιχνιδιών που κυριαρχείται από συνέχειες και ασφαλείς franchises, το Echoes of the End αναδύεται ως κάτι αναζωογονητικά πρωτότυπο. Με ομάδα ανάπτυξης το ισλανδικό στούντιο Myrkur Games, αυτό το narrative-driven action-adventure παιχνίδι έχει ως στόχο να αφηγηθεί μια βαθιά προσωπική ιστορία, ενώ την αγκυροβολεί σε έναν φανταστικό αλλά και ρεαλιστικό κόσμο. Χτισμένο πάνω στην Unreal Engine 5, τράβηξε αμέσως την προσοχή μου με την τεχνική του φιλοδοξία, αλλά όπως συμβαίνει με κάθε φιλόδοξο τίτλο, το ερώτημα παραμένει: ανταποκρίνεται στις προσδοκίες; Αφού πέρασα χρόνο με το παιχνίδι, είναι σαφές ότι το Echoes of the End δεν είναι απλώς ένα ακόμη υψηλής πιστότητας δείγμα τεχνολογίας, αλλά μια προσεκτικά σχεδιασμένη εμπειρία που ισορροπεί την κινηματογραφική αφήγηση, το απλό του gameplay και μια έντονη ατμόσφαιρα.

Στο επίκεντρο του Echoes of the End βρίσκεται το ταξίδι της Ryn, μιας ταλαντούχας πολεμίστριας με εξαιρετικές δυνάμεις, που αγωνίζεται να συμφιλιώσει τις ανθρώπινες αδυναμίες της με την ευθύνη που της έχει ανατεθεί. Η αφήγηση ξετυλίγεται σε μια χώρα που έχει καταστραφεί από τον πόλεμο, όπου τα διαλυμένα βασίλεια και οι αρχαίες συγκρούσεις κυριαρχούν σε κάθε αλληλεπίδραση. Σε αντίθεση με πολλές φανταστικές ιστορίες που βασίζονται σε εκτεταμένη παράδοση, το Echoes of the End εστιάζει στους χαρακτήρες και τα προσωπικά τους συμφέροντα. Το σενάριο αποφεύγει την υπερβολική έκθεση και αντίθετα χτίζει τον κόσμο του μέσω λεπτών αλληλεπιδράσεων, οπτικών στοιχείων και ηθικών διλημμάτων.

Η Ryn δεν παρουσιάζεται ως μια άψογη ηρωίδα. Οι αποφάσεις της έχουν βάρος, συχνά δημιουργώντας ρήξεις μεταξύ συμμάχων ή αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο την αντιλαμβάνονται οι φατρίες. Ο ρυθμός του παιχνιδιού αξίζει επίσης έπαινο, όπου κρατούσε τη ροή του ομαλά, χωρίς σκαμπανεβάσματα. Αντί να κατακλύζει τον παίκτη με αναφορές του lore από νωρίς, το παιχνίδι αφήνει τον κόσμο του να αναπνέει, αποκαλύπτοντας σταδιακά την ιστορία και τα πολιτισμικά του στρώματα καθώς προχωράς. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν είναι απλά NPCs, αλλά έχουν τις δικές τους ατζέντες και στιγμές ευπάθειας, που με τη σειρά τους κάνουν τον κόσμο να φαίνεται ζωντανός και αντιδραστικός.

Αν και οι γενικές γραμμές της αφήγησης που αφορούν ένα πόλεμο, μια ταλαντούχα πρωταγωνίστρια και κρυμμένες αλήθειες μπορεί να φαίνονται οικείες, η εκτέλεση της προσδίδει φρεσκάδα. Θέματα όπως η ταυτότητα, η απώλεια και το πεπρωμένο, είναι υφασμένα στην πλοκή χωρίς να γίνονται βαριά. Μέχρι την τελευταία πράξη, γίνεται προφανές πως το Echoes of the End δεν αφορά τόσο τη σωτηρία του κόσμου όσο την κατανόηση του εαυτού του μέσα σε αυτόν, μια αναζωογονητική απόκλιση από τη συνήθη μεγαλοπρέπεια του είδους.

Το gameplay στο Echoes of the End είναι ένα μείγμα δράσης, εξερεύνησης και puzzles. Η μάχη επιτυγχάνει μια ισορροπία μεταξύ προσβασιμότητας και βάθους. Με light και heavy attacks, είναι ένα αρκετά απλό combat χωρίς κάποιο ιδιαίτερο βάθος. Οι δυνάμεις της Ryn της επιτρέπουν να χειρίζεται το πεδίο της μάχης με τηλεκίνηση, να δημιουργεί ασπίδες και να εξαπολύει καταστροφικές επιθέσεις σε μια περιοχή. Το παιχνίδι ενθαρρύνει τη δημιουργικότητα, επιτρέποντας στους παίκτες να συνδυάζουν επιθέσεις με το σπαθί ή με μαγικές ικανότητες, για παράδειγμα να πετάξουμε έναν εχθρό πάνω στον άλλο σε ύφος του The Force από Star Wars, έτσι ανταμείβοντας τον πειραματισμό αντί για το μηχανικό πάτημα κουμπιών.

Η εξερεύνηση έχει νόημα. Αντί για τεράστιες, άδειες εκτάσεις ανοιχτού κόσμου, το παιχνίδι επιλέγει ημι-ανοιχτούς κόμβους γεμάτους με κρυμμένα κομμάτια lore και περιβαλλοντικά παζλ. Αυτή η σχεδιαστική επιλογή διατηρεί σταθερό το ρυθμό και αποφεύγει την υπερβολή που συχνά παρατηρείται στα σύγχρονα Adventure. Τα παζλ είναι έξυπνα ενσωματωμένα, συχνά συνδεδεμένα με τις ικανότητες της Ryn, κάνοντάς τα να μοιάζουν με φυσική επέκταση της ιστορίας και όχι με αναγκαστικές παρεκκλίσεις. Ωστόσο, έπιασα τον εαυτό μου να ανυπομονεί για το επόμενο puzzle παρά την επόμενη μάχη ή cutscene.

Αν υπάρχει κάποια ένσταση, είναι πως ορισμένες αναμετρήσεις βασίζονται υπερβολικά στο θέαμα και όχι στην πρόκληση. Οι μάχες με τα bosses του παιχνιδιού, αν και εντυπωσιακές οπτικά, μερικές φορές πέφτουν σε προβλέψιμα μοτίβα μόλις καταλάβεις τους μηχανισμούς τους. Ωστόσο, οι μάχες από ένα σημείο και μετά, ήταν κάπως σαν μοτίβο, λόγο την έλλειψη του από ποικιλία εχθρών.

Οπτικά, το Echoes of the End είναι απλά εκπληκτικό. Ως ένας από τους πρώτους τίτλους που δημιουργήθηκαν με την Unreal Engine 5, εκμεταλλεύεται πλήρως τη γεωμετρία Nanite και τον φωτισμό Lumen. Τα περιβάλλοντα είναι γεμάτα λεπτομέρειες με ερειπωμένα πέτρινα ερείπια, ανεμοδαρμένα βράχια και λαμπερές υπόγειες σπηλιές, όλα φαίνονται χειροποίητα. Η χρήση του φωτισμού είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Το παιχνίδι βασίζεται συχνά στον φυσικό φωτισμό, το φως του ήλιου, το φως της φωτιάς που χορεύει στους τοίχους των σπηλαίων για να δημιουργήσει διάθεση και ατμόσφαιρα και το καταφέρνει τρομερά

Τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι εξίσου εντυπωσιακά. Τα animations των προσώπων αποτυπώνουν τις εκφράσεις με τρόπο που ενισχύει την αφήγηση, κάνοντας τις διαλογικές ακολουθίες να μοιάζουν περισσότερο με στιγμές από μια τηλεοπτική σειρά υψηλού επιπέδου παρά από ένα παιχνίδι. Οι υφές αντέχουν ακόμα και υπό προσεκτική εξέταση, και το παιχνίδι σπάνια θυσιάζει τις λεπτομέρειες για χάρη της απόδοσης, αναδεικνύοντας την τεχνική δύναμη των κονσολών νέας γενιάς και των υπολογιστών υψηλών προδιαγραφών.

Ο σχεδιασμός του ήχου στο Echoes of the End συμπληρώνει την οπτική του μεγαλοπρέπεια με την ίδια προσοχή. Η μουσική επένδυση επιτυγχάνει μια λεπτή ισορροπία μεταξύ των επιβλητικών ορχηστρικών κομματιών και των πιο ήσυχων, ατμοσφαιρικών συνθέσεων. Η μουσική ξέρει πότε να εντείνεται κατά τη διάρκεια των κορύφωσης των μαχών ή των συναισθηματικά φορτισμένων cutscenes αλλά και πότε να υποχωρεί, αφήνοντας τους περιβαλλοντικούς ήχους να μεταφέρουν το βάρος της στιγμής.

Το voice acting είναι ένα στοιχείο που με απογοήτευσε. Σέβομαι τη λεπτομέρεια στις προφορές των τεράτων και τον ιστορικών γεγονότων της Σκανδιναβίας, αλλά σε γενικές γραμμές η ηθοποιία ήταν κακή και χωρίς ψυχή. Συγκεκριμένα, ο χαρακτήρας της Ryn είναι ένας ο όποιος έχει κοινά στοιχεία με την Tash από το Dragon Age ή της Frey Holland από το Forspoken. Ένας χαρακτήρας που είναι αρνητικός από τη φύση του και γενικά αδιάθετος. Όπως και οι εχθρικές φατρίες έχουν ένα στερεότυπο του κακού χωρίς ιδιαίτερο βάθος.

Από τεχνικής άποψης, ο περιβάλλοντας ήχος αξιοποιείται καλά. Το θρόισμα του ανέμου στο γρασίδι, η ηχώ των βημάτων σε μια σπηλιά, ο μακρινός βρυχηθμός του κεραυνού αυτές οι μικρές λεπτομέρειες προσθέτουν πλούτο στην εξερεύνηση. Ο σχεδιασμός του ήχου των μαχών είναι επίσης εντυπωσιακός, με κάθε χτύπημα και εφέ ξόρκι να έχει ικανοποιητικό αντίκτυπο χωρίς να γίνεται υπερβολικό.

Σε γενικές γραμμές το Echoes of the End είναι μια ευχάριστη εμπειρία στον χώρο του action-adventure, με τα έξυπνα puzzle του και το δίκοπο μαχαίρι, την απλότητα του combat. Ωστόσο, θα πρέπει να δοκιμαστεί με προσοχή καθώς η έλλειψη του από εχθρούς και την αδιάφορη πρωταγωνίστρια του, ίσως απογοητεύσει μια μερίδα παικτών. Ένας τίτλος που σίγουρα υπερέχει σε μερικά σημεία όπως το οπτικό του κομμάτι, και είναι προσβάσιμο για αρκετούς.

Το Echoes of the End είναι ένα παιχνίδι που επιχειρεί να συνδυάσει την κινηματογραφική αφήγηση με ένα πιο προσιτό gameplay. Παρότι δεν λείπουν οι αδυναμίες του όπως η περιορισμένη ποικιλία εχθρών και μια πρωταγωνίστρια που δεν κερδίζει πάντα τη συμπάθεια αλλά παραμένει μια εμπειρία που ξεχωρίζει για την ατμόσφαιρα, τα παζλ και τον οπτικοακουστικό της πλούτο. Ένα project που δείχνει τη φιλοδοξία της Myrkur Games και αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον.