Νομίζω ότι εάν κάποιος ρωτήσει, ποια παιχνίδια έχουν διαμορφώσει την indie σκηνή, δεν υπάρχει περίπτωση να παραλειφθεί το Hades από οποιαδήποτε κουβέντα και ακόμα περισσότερο δε, στην ελληνική κοινότητα μιας και πραγματεύεται την ελληνική μυθολογία. Οπότε θεωρώ ότι δε χρειάζεται να κάνω κάποια εισαγωγή για το πως είναι γνωστή η Supergiant Games, η οποία έχει προφανώς ένα εκπληκτικό portfolio από παιχνίδια (Bastion, Transistor) πέρα από το Hades που την έκανε ευρέως γνωστή. Κυκλοφορεί πραγματικά παντού κι ακόμα και αν δεν είστε μεγάλος φαν της roguelike σκηνής, είναι από τα παιχνίδια σταθμούς του είδους και πιστεύω ότι έχει πολλά να σας προσφέρει.

Είμαστε εδώ παρόλα αυτά όχι για να μιλήσουμε για τον προκάτοχό του, αλλά για το Hades 2, και για αυτό το παιχνίδι θα ήθελα όχι μόνο να μοιραστώ τις πτυχές του, αλλά και τον ενθουσιασμό μου μαζί με τις ατίθασες σκέψεις μου. Γιατί το παιχνίδι αυτό έχει καταφέρει μετά από δεκάδες ώρες αρχικά και σίγουρα μερικές εκατοντάδες μελλοντικά, να με αφήσει με ανοιχτό το στόμα κοιτώντας την οθόνη της κονσόλας μου, σαν μικρό παιδί που πήρε το πρώτο του παιχνίδι κι έχει μπει ολόκληρο μέσα, αγνοώντας πλήρως τι συμβαίνει στον περίγυρό του. Εμένα λοιπόν, όλο αυτό μου δημιουργεί μια απύθμενη όρεξη να μιλήσω για αυτή την εμπειρία και να ξετυλίξω για πρώτη φορά τις σκέψεις μου και να βάλλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου.

Αρχικά, θα ήταν συνετό να κάνουμε μια μικρή εισαγωγή για το παιχνίδι. Το Hades 2 λοιπόν, διατηρεί τη θεμελιώδη δομή του πρώτου παιχνιδιού. Ένα roguelike με απόλυτη έμφαση στη δράση, όπου διασχίζουμε τυχαία παραγόμενα dungeons γεμάτα τέρατα και στο τέλος κάθε μάχης λαμβάνουμε ισχυρές αναβαθμίσεις (Boons όπως τα αναφέρει το παιχνίδι) από τους θεούς. Το sequel εμπλουτίζει τη συνταγή με νέους μηχανισμούς και επιλογές. Πλέον η πρωταγωνίστρια μας, η Μηλινόη, διαθέτει δύο μπάρες ενέργειας, την υγεία και τη μαγεία και μπορεί να ενισχύει τις επιθέσεις της (Ωμέγα επιθέσεις) με τη χρήση της μαγείας ώστε να προκαλεί πολύ μεγαλύτερη ζημιά. Επιπλέον, πέρα από τις Ωμέγα επιθέσεις έχουμε κι ένα νέο skill, όπου κάνουμε cast στο έδαφος ένα κυκλικό πεδίο AoE που παγιδεύει εχθρούς.

Οι αλλαγές αυτές συνοδεύονται όπως θα παρατηρήσετε και μόνοι σας σχετικά νωρίς, από αυξημένη ποικιλία και στα run. Πλέον, μπορούμε να ακολουθήσουμε δύο παράλληλες διαδρομές. Αντί για μια πορεία προς τον Κάτω Κόσμο, έχουμε πλέον την επιλογή να εξερευνήσουμε και την επιφάνεια όπου ο Κρόνος και οι Τιτάνες πολεμούν τον Όλυμπο. Μία πολύ φρέσκια και έξυπνη προσθήκη, όπου με αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται η επαναληψιμότητα. Έχουμε επίσης μεγαλύτερη ποικιλία και στους πόρους και τον τρόπο συλλογής τους, καθώς και ζώα companions που το καθένα μας βοηθά με διαφορετικό τρόπο στο ταξίδι μας.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσω το πόσο εθιστικό και μεστό είναι στα χέρια μου το combat και όλη η κινησιολογία της Μηλινόης. Δεν έχω βρει το παραμικρό που θα μπορούσα να ζητήσω από το παιχνίδι για να κάνει καλύτερη την εμπειρία μου μαζί του. Έχει γίνει ελαφρώς πιο πολύπλοκο από το πρώτο, χωρίς σε καμία περίπτωση να γίνεται χαοτικό. Σε εισάγει ομαλά σε νέους μηχανισμούς, αφήνοντας τον παίχτη να εξοικειωθεί, χωρίς να τον βομβαρδίζει με πληροφορίες και ατελείωτα μενού. Νέα όπλα, νέοι Θεοί, άρα και συνδυασμοί μεταξύ των όπλων. Έχει γίνει πιο στρατηγικό και μου αρέσει που σε βάζει πιο ενεργά μέσα στο παιχνίδι, με το να σκέφτεσαι και να προσαρμόζεσαι συνεχώς. Και το κερασάκι σε όλο αυτό; Υπάρχει η επιλογή της ελληνικής γλώσσας σε μενού και διαλόγους, σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό, πέρα από μερικά ορθογραφικά που παρατήρησα.

Περνώντας στο σενάριο, το Hades 2 παραμένει στην ελληνική μυθολογία με γνώριμα πρόσωπα για εμάς, με νέα πρωταγωνίστρια, την Μηλινόη, κόρη του φυλακισμένου από τον Κρόνο, Άδη. Σκοπός της είναι να ελευθερώσει τον πατέρα της από την αιώνια τιμωρία του στα Τάρταρα και να σταματήσει τον πόλεμο μεταξύ Τιτάνων και Θεών στον Όλυμπο. Βασικό σύμμαχο πέρα από τα ζώα που προανέφερα, έχουμε τους Ολύμπιους Θεούς με τις ευλογίες τους, αλλά και την μάγισσα Εκάτη που έχει εκπαιδεύσει την Μηλινόη.

Η ιστορία αποκαλύπτεται σταδιακά σε κάθε run με αριστουργηματικό τρόπο, μιας και η Supergiant είναι πολύ ικανή στο πως να παρουσιάζει ιστορίες, συνδέοντας κάθε κομμάτι πανέξυπνα. Δεν είναι μόνο ότι υπάρχει μια συνοχή, παικτικά νιώθεις ότι είτε τα πας καλά σε κάποιο run, είτε χάσεις γρήγορα ακόμα κι αν απλά μείνεις στάσιμος, έχει κάτι να πει και κάτι να προσφέρει. Όταν φτάσετε στην αναμέτρηση με τον Κρόνο, σας παρακαλώ και σας προκαλώ να πατήσετε παύση. Σε εμένα που χρειάστηκε, συνέβη κάτι που δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί σε παιχνίδι και δε το αποκαλύπτω για να μη σας το χαλάσω. Δε μπορώ να φανταστώ αλήθεια πόσες ώρες έχουν χρειαστεί στο σενάριο και πόσες ακόμα στην σκηνοθεσία του, ώστε να βγει μια τέτοια ροή.

Έχοντας παίξει εκατοντάδες ώρες στο πρώτο παιχνίδι, περίμενα ότι θα υπήρχαν συνεχώς νέοι διάλογοι. Αρχικά, αυτό είναι κάτι που δε μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο, αλλά ακόμα κι αν θεωρηθεί, δεν παύει να εντυπωσιάζει, ακόμα περισσότερο γιατί όλοι οι διάλογοι είναι πλήρως μεταγλωττισμένοι, στα αγγλικά προφανώς. Έχοντας ολοκληρώσει μέχρι στιγμής εφτά runs, δεν έχω συναντήσει ούτε μια φορά κάποιον διάλογο να επαναλαμβάνεται. Το παιχνίδι προτιμάει να μην σου δίνει την επιλογή να μιλήσεις ξανά με τον NPC, από το να επαναλαμβάνετε η τελευταία σας συζήτηση. Κάτι τελευταίο επίσης που θα ήθελα να επισημάνω, κλείνοντας ότι αφορά την ιστορία και την αφήγηση, είναι ότι το sequel έχει μια πιο σκοτεινή και μελαγχολική νότα. Σε προσωπικό επίπεδο, πάντα λατρεύω τέτοιες βαριές και σκοτεινές προσεγγίσεις, αλλά εκτός αυτού ταιριάζει και απόλυτα μιας και βρισκόμαστε σε έναν τεράστιο πόλεμο, με έναν αντίπαλο που ακόμα και οι ίδιοι οι Θεοί τον τρέμουν, ενώ προσπαθούμε παράλληλα να σώσουμε τον πατέρα την Μηλινόης.

Αισθητικά οπότε πέρα από την λίγο πιο σκοτεινή προσέγγιση, έχουμε σίγουρα ένα πανέμορφο παιχνίδι. Από την παλέτα χρωμάτων που χρησιμοποιεί μέχρι την απεικόνιση των χαρακτήρων, θεωρώ ότι η Supergiant έχει ξεπεράσει τον εαυτό της. Αν κάπου θα μπορούσα να έχω παράπονο, είναι στην απεικόνιση χαρακτηριστικών μερικών Θεών, που αρκετοί δεν έχουν σχέση εμφανισιακά με τους Θεούς (Ερμής, Εστία για παράδειγμα) που γνωρίζουμε από την δική μας μυθολογία. Ελληνικό πρόβλημα παρόλα αυτά και σε ένα παιχνίδι μυθολογίας και φαντασίας, αυτό το παράπονο παραμένει καθαρά προσωπικό.

Θα μπορούσα όμως να αναιρέσω ότι θετικό έχω αναφέρει μέχρι στιγμής. Όλα εκτός από το πόσο εκπληκτική δουλειά έχει γίνει στον ακουστικό τομέα του παιχνιδιού συνολικά. Ξεκινώντας με τις εκπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών που δανείζουν τις φωνές τους σε όλους τους χαρακτήρες. Νιώθω ότι έχουν μπει βαθιά μέσα στον ρόλο τους, δίνοντας ταυτότητα και σεβασμό στο έργο που ανέλαβαν. Δίνει μια πολύ όμορφη θεατρικότητα κι έναν ξεκάθαρο επαγγελματισμό που εντυπωσιάζει.

Σε αντίστοιχο επίπεδο κινείται και η μουσική με τα sound effects. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ανατρίχιασα με το οπτικοακουστικό κομμάτι του παιχνιδιού. Αποφεύγοντας τα σπόιλερ, μιλάω για το τραγούδι της Μηλινόης με την Άρτεμις, και για ένα από τα καλύτερα mini Bossfights που έχω παίξει ποτέ σε παιχνίδι, τις Σειρήνες. Τουλάχιστον εντυπωσιακή η δουλειά του Darren Korb μουσικά, που παραδίδει συναρπαστική ηχητική επένδυση που ακολουθεί άψογα την ένταση της δράσης και την κλιμάκωση της ιστορίας. Συνολικά, ήχος και εικόνα συνεργάζονται αψεγάδιαστα, ντύνοντας επικά το επιβλητικό ύφος του sequel.

Παρά τις αρχικές φοβίες μου σχετικά με τη δυναμική του αρχικού Switch, δεν έχετε να φοβηθείτε απολύτως τίποτα. Δεν έχω συναντήσει το παραμικρό πρόβλημα με τον τίτλο, ούτε gliches ούτε framedrops. Τρέχει μόνιμα ομαλά, ακόμα και στις πιο γεμάτες στιγμές με μάχες και περισσότερους εχθρούς. Κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι πόσο ανώτερη θα ήταν η εμπειρία μου τεχνικά σε μια πιο ισχυρή κονσόλα, τελευταίας γενιάς.

Βάζοντας λοιπόν τις σκέψεις μου σε μια τάξη, συμπεραίνω πως δε μπορώ να βρω κάτι αρνητικό να προσάψω στο παιχνίδι. Είναι ότι θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος σε ένα sequel άκρως πετυχημένου παιχνιδιού. Αυτό συμβαίνει κατά ένα μεγάλο βαθμό, γιατί και η ίδια η Supergiant είναι κοντά με τη κοινότητα και ζητάει συνεχώς το feedback από τους ίδιους τους παίχτες και το λαμβάνει υπόψιν. Το Hades μαζί με το Hollow Knight είχαν την τύχη και την ικανότητα να δημιουργήσουν ένα τεράστιο fanbase στην indie σκηνή. Με μεγάλη δύναμη όμως έρχεται και μεγάλη ευθύνη και στην περίπτωσή μας προσδοκίες. Τα δύο παιχνίδια όχι μόνο ανταποκρίθηκαν, τις ξεπέρασαν και με το παραπάνω. Στην περίπτωση του Hades 2 δε παραλαμβάνουμε απλά ένα fan service, αλλά μία φρέσκια συνταγή που πατάει σε ότι έκανε το πρώτο παιχνίδι τόσο καλό και το εξελίσσει. Η Supergiant με έναν μαγικό τρόπο ορίζει και επηρεάζει το roguelike είδος για δεύτερη φορά.

Με διακατέχουν παρόμοια συναισθήματα με το The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom. Όταν το πρώτο παιχνίδι είχε εξίσου ορίσει το είδος και το πως πρέπει να είναι τα open-world παιχνίδια, η Nintendo με το sequel του κατάφερε να το ξεπεράσει σε κάθε τομέα, κάνοντας το πρώτο να μοιάζει σαν demo σε κλίμακα σε σχέση με το πρώτο. Παρόλα αυτά όντας και τα δύο ίσως τα καλύτερα παιχνίδια της περασμένης γενιάς, κατ’ εμέ, το πρώτο έχει ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου, κι αυτό οφείλεται στον τομέα της έκπληξης. Ότι είχα δει στο πρώτο παιχνίδι μπορώ να πω πολύ “χοντρικά” είδα και στο επόμενο, απλά σε τριπλάσια κλίμακα. Αυτόν τον μονόλογο τον κάνω για να καταλήξω ότι αυτή είναι και η μοναδική μου διαφορά σε σχέση με το Hades. Το sequel δεν είναι είναι μόνο κλίμακα και μηχανισμοί. Είναι ένα παιχνίδι σταθμός, που εξελίσσει και σέβεται τον προκάτοχο του σε κάθε τομέα. Κλείνει το μάτι με πολλά easter eggs στους βετεράνους και βρίσκει τρόπο να συνδέσει τους παλιούς χαρακτήρες στη νέα ιστορία με σεμιναριακό τρόπο. Ένα indie παιχνίδι που πολλά ΑΑΑ στούντιο έχουν να ζηλέψουν και να μάθουν από αυτό. Οι ελπίδες μου είναι ότι η Supergiant θα παραμείνει ανεξάρτητη για πάρα πολλά χρόνια, ανεπηρέαστη από deadlines και συγκεκριμένες απαιτήσεις, ώστε να μας παραδίδει το ένα αριστούργημα μετά το άλλο, ακόμα κι αν αυτό χρειαστεί μια πενταετία.