O κόσμος του Elden Ring μεγαλώνει και το σκοτάδι καλεί ξανά – αυτή τη φορά όμως με μία σημαντική ανατροπή. Δε θα περιπλανιόμαστε μόνοι, αλλά με συντροφιά. Το Elden Ring Nightreign είναι μία εντελώς standalone εμπειρία και όχι απλώς ένα expansion του βασικού παιχνιδιού. Πρόκειται για έναν παράλληλο κόσμο, με το δικό του χάρτη, τους δικούς του κανόνες και μια νέα ιστορία.

Αρχικά, δε θα κρύψω πως η εμπειρία μου με τα souls-like δεν είναι και η καλύτερη. Οφείλω να ομολογήσω πως αυτό το review ίσως να μην είναι το πιο κατάλληλο αν το δούμε καθαρά εμπειρικά. Είναι το ακριβώς αντίθετο, μια ματιά από την πλευρά ενός ανέμπειρου παίκτη απέναντι στη μεγαλύτερη σειρά του είδους. Οπότε το κείμενο στοχεύει σε ανθρώπους σαν εμένα, παίκτες που πασχίζουν ή φοβούνται να πλησιάσουν ένα souls παιχνίδι.

Δεν είχα βουτήξει ποτέ στον κόσμο του Elden Ring, όχι γιατί δε με έλκυσε το εφιαλτικό και σκοτεινό του σύμπαν, αλλά γιατί δεν έχω το κουράγιο ή την ψυχολογία αν θέλετε να με τιμωρεί αδυσώπητα ένα παιχνίδι ξανά και ξανά. Κι όμως, η περίπτωση του Nightreign διαφέρει. Όταν κατάλαβα πως πρόκειται για ένα πιο συνεργατικό παιχνίδι στον ίδιο κόσμο, με νέα προσέγγιση και μεγαλύτερη ελαστικότητα, κάτι μέσα μου είπε “δοκίμασέ το”. Και το έκανα. ~~Και δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή~~.

Βρισκόμαστε στο Limveld, έναν κόσμο βυθισμένο στο Night’s Tide, μια δύναμη που κυριολεκτικά πνίγει τα πάντα στο σκοτάδι. Εμείς αναλαμβάνουμε τον ρόλο των Nightfarers και καλούμαστε να σπάσουμε τον κύκλο και να αποκαταστήσουμε την ισορροπία μαζί με την ομάδα μας. Το concept θυμίζει αρκετά Battle Royale χωρίς όμως να μαχόμαστε με άλλους πραγματικούς παίκτες. Εδώ μόνο συνεργαζόμαστε.

Η αφήγηση γίνεται με πολύ μικρά στοιχεία, λίγοι διάλογοι, συμβολισμοί, περιβάλλοντα που αφηγούνται ιστορίες. Δεν υπάρχουν cutscenes ή μακροσκελείς εξηγήσεις. Οι πληροφορίες δίνονται μέσα από το περιβάλλον, τα αντικείμενα, τα ίδια τα τοπία. Δεν σου εξηγεί τα πάντα αλλά σου ψιθυρίζει.

Η δομή του παιχνιδιού ακολουθεί ένα roguelike μοντέλο: τρεις νύχτες, καθεμιά με το δικό της boss, μέχρι να φτάσεις στον τελικό εχθρό, τον Nightlord. Σε κάθε “νύχτα”, οφείλουμε να μαζέψουμε relics, να αναβαθμίσουμε τις ικανότητες μας και να συνεργαστούμε με την υπόλοιπη ομάδα ώστε να επιβιώσουμε. Αν πεθάνουμε, ξεκινάμε ξανά αλλά με τη γνώση και ίσως και μερικά κέρδη από την προηγούμενη προσπάθεια. Ο κύκλος του σκοταδιού σφίγγει σταδιακά. Αν μείνεις εκτός της ασφαλούς ζώνης, χάνεις HP. Όπως ένα Battle Royale, αλλά με πιο αργό ρυθμό, ατμόσφαιρα και αλλά με souls θεμέλια.

Οι μάχες είναι αυτό που περιμένει κανείς από τη FromSoftware. Είναι δύσκολες, απαιτητικές, αλλά μπορώ να πω και δίκαιες. Απαιτούν μελέτη, υπομονή και επιλογή της σωστής στιγμής για να δράσεις. Οι εχθροί έχουν φανταστικό σχεδιασμό – σκοτεινά, διεστραμμένα πλάσματα που μοιάζουν να ξεπήδησαν από εφιάλτη. Οι μεγάλοι αντίπαλοι, οι Nightlords, είναι ίσως από τους πιο ενδιαφέροντες που έχει δώσει η σειρά. Κάθε ένας έρχεται με τις δικές του απαιτήσεις, rewards ενώ κάποιοι δίνουν και buffs, όπως και με τους Nightfarers από την πλευρά μας.

Οι μηχανισμοί του παιχνιδιού είναι λίγο πιο προσιτοί από ένα κλασσικό souls παιχνίδι και αυτό είναι πολύ καλό για κάποιον που φοβάται κάνει το πρώτο βήμα σε ένα παιχνίδι σαν το Elden Ring. Εδώ δεν υπάρχουν levels, αλλά αναβαθμίζεσαι μέσω relics. Αποκτάς buffs και ικανότητες, και δοκιμάζεις διαφορετικά builds σε κάθε run. Είναι σαν να παίζεις souls, αλλά κάθε φορά πειραματίζεσαι με ό,τι σου δίνει το παιχνίδι.

Για μένα, όμως, αυτό που έκανε το Nightreign ξεχωριστό, είναι η έμφαση στη συνεργασία. Μπορείς να παίξεις και solo, αλλά το παιχνίδι σε προσκαλεί να το ζήσεις με άλλους. Τα expeditions γίνονται με ομάδες έως και τριών παικτών. Η εμπειρία μου ως νέος παίκτης έγινε αμέσως καλύτερη, και αυτό γιατί πάντα υπήρχε κάποιος να με βοηθήσει. Να ρίξει έναν εχθρό που με είχε στριμώξει. Να με σηκώσει όταν έπεσα. Να μου δείξει ένα μυστικό ή να κάνει υποδείξεις. Και κάθε φορά που έπεφτα, σηκωνόμουν με τη βοήθεια τους. Ένιωσα πολλές φορές πως δεν χρειάζεται να ξέρω τα πάντα. Αρκεί να είμαι εκεί να προσπαθήσω και να βοηθήσω τους δικούς μου, να είμαι στρατιώτης. Αυτό το στοιχείο δε το συναντάμε συχνά σε παιχνίδια του είδους. Θεωρώ πως η συνεργασία κάνει διαφορά ενώ ταυτόχρονα μπορεί να προσκαλέσει και νέο κόσμο.

Οπτικά, το παιχνίδι είναι απίστευτο. Το Limveld είναι ένας κόσμος ονειρικός και ταυτόχρονα τρομακτικός. Από τα στοιχειωμένα δάση μέχρι τα καμένα πεδία μάχης, κάθε σημείο και περιοχή έχει χαρακτήρα. Είναι σαν πίνακας ζωγραφικής βγαλμένος από τη γοτθική περίοδο. Η ομάδα ανάπτυξης για άλλη μια φορά απέδειξε πως το καλλιτεχνικό της όραμα είναι μοναδικό.

Το soundtrack ακολουθεί τη γνωστή συνταγή της FromSoftware, μελαγχολικά, γεμάτα συναίσθημα, μυστηριώδη κομμάτια στις ήρεμες στιγμές, εκρηκτικές μουσικές όταν έρχεται η ώρα για μάχη. Τα ηχητικά εφέ αναδεικνύουν κάθε σύγκρουση και κάθε κίνηση. Είναι από τις φορές που το sound design δεν συνοδεύει απλώς το παιχνίδι μα το ολοκληρώνει.

Το παιχνίδι δοκιμάστηκε σε PC, και μπορώ να πω πως από πλευράς απόδοσης είμαι ευχαριστημένος. Το παιχνίδι είναι καλά optimised, με σταθερό framerate και γρήγορους χρόνους φόρτωσης. Βέβαια έχω να μικρό προσωπικό παράπονο, μιας και ο τίτλος δεν υποστηρίζει Ultrawide monitors, οπότε συνιστώ εδώ λίγο προσοχή. Γενικότερα όμως, δεν συνάντησα κάποια crashes ή προβλήματα. Οι ρυθμίσεις γραφικών είναι πολλές, και αν έχεις καλό μηχάνημα, η εμπειρία είναι απροβλημάτιστη και απολαυστική.

Το Elden Ring Nightreign είναι η απόδειξη ότι τα souls παιχνίδια μπορούν να ανοίξουν την πόρτα τους και σε εμάς που μέχρι τώρα κοιτάζαμε από έξω. Δεν χαρίζεται αλλά η ομαδική δουλειά το κάνει πιο προσβάσιμο χωρίς όμως να αφήνει πίσω τις ρίζες του. Και αυτό είναι κάτι που εκτιμώ πολύ. Aποτελεί μια καθηλωτική εμπειρία, ακόμα και για όσους δεν έχουν επαφή με τα παιχνίδια του είδους, προσφέροντας ένα φρέσκο ξεκίνημα σε έναν ζωντανό κόσμο που βασίζεται στη συνεργασία.

Προφανώς και δεν είναι όλα τέλεια. Το matchmaking ίσως να μην είναι πάντα σταθερό, ενώ δυστυχώς η απουσία του cross-play αλλά και η επικοινωνία με κάποιο chat βάζει μερικούς φραγμούς. Κάποιες φορές η δυσκολία ανεβαίνει απότομα, ενώ μέχρι να συνηθίσεις τα builds, τα classes και το τι ταιριάζει πάνω στον χαρακτήρα σου με το σύστημα των relics μπορεί να νιώσεις χαμένος. Όμως αυτά είναι μικρά μπροστά σε αυτό που προσφέρει: έναν πλούσιο κόσμο και έναν τρόπο να νιώσεις την ένταση του Elden Ring χωρίς να χρειάζεται να είσαι ειδήμον.

Και ναι, το ομολογώ. Έχω φάει πολύ ξύλο και νιώθω λίγο μειονεκτικά για αυτό αλλά κάθε φορά που σηκωνόμουν, ένιωθα λίγο πιο δυνατός, λίγο πιο σίγουρος και αποφασισμένος πως θα ξεπεράσω το boss. Αυτό, για μένα, είναι το νόημα του παιχνιδιού.