Το The Hundred Line: Last Defense Academy είναι μια περίπτωση παιχνιδιού που δε μου κέντρισε το ενδιαφέρον από κάποιο trailer ή ανακοίνωση, αλλά από το ιδιαίτερο είδος του. Μιας και είμαι μεγάλος φαν της σειράς Fire Emblem και ακόμα πιο πολύ του Three Houses, τα Visual novel turn-based tactical RPGs παιχνίδια παρά είναι συγκεκριμένα σαν είδος για να υπάρχουν σε αφθονία στην αγορά.

Με developer την Too Kyo Games, publisher την Μarvelous-Inc. και τα οραματικά μυαλά των Kazutaka Kodaka (Danganronpa) και Kotaro Uchikoshi (σειρά Zero Escape), το παιχνίδι μου γέμισε όποια επιθυμία είχα να βρω κάτι αντίστοιχο. Μπορώ να πω μάλιστα πως με εξέπληξε ευχάριστα, μιας και οι προσδοκίες μου ήταν αρκετά χαμηλά αρχικά, σε σχέση φυσικά με τα ελάχιστα που γνώριζα πιάνοντας το παιχνίδι.

Η πρώτη “σφαλιάρα” που έφαγα από το Last Defence Academy ήταν από το πόσο βαρύ, σκοτεινό και ώριμο είναι. Το παιχνίδι περιέχει αρκετό αίμα, άφθονο θάνατο και σκοτεινό χιούμορ με αστεία για μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό. Επιπλέον, και είναι κάτι που σε προσωπικό επίπεδο είναι αρκετά της αρεσκείας μου, μου αρέσει που δε φοβάται να τσαλακώσει όλους τους χαρακτήρες του. Τους παρουσιάζει πολύ ανθρώπινα και προσγειωμένα, με τις ατέλειες τους, τα προβλήματά τους και τις φοβίες τους. Δεν υπάρχει κανένας ήρωας και καμία δόση υπερβολής σε ότι έχει σχέση τουλάχιστον με τον χαρακτήρα τους.

Τη πρώτη φορά που το παιχνίδι μου έδειξε σκληρές εικόνες- και είναι στα πρώτα μόλις λεπτά του και μου πέρασε τον τρόπο προσέγγισης του, έμεινα αρκετά έκπληκτος και κατάλαβα ότι στο παιχνίδι αυτό μάλλον πρόκειται να αντικρίσω σκληρές εικόνες. Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η συνειδητοποίηση και η αλλαγή συναισθημάτων με εξίταρε. Προσωπικά, είμαι φαν της thriller-horror σκηνής και των πιο σκοτεινών προσεγγίσεων γενικότερα, σε gaming και κινηματογράφο. Ενώ το παιχνίδι δεν είναι σε καμία περίπτωση η επιτομή των splatter ή της spooky ατμόσφαιρας, παραμένει ωμό, διαπραγματεύεται τον θάνατο και φυσικά, δεν απευθύνεται σε μικρότερες ηλικίες.

Όσον αφορά την ιστορία του Last Defence Academy, όπως μαρτυράει και ο τίτλος, είμαστε η τελευταία γραμμή άμυνας εναντίον μιας εξωγήινης απειλής που έχει κατακλύσει τον κόσμο και πιο συγκεκριμένα την Ιαπωνία. Οι άνθρωποι έχουν βρει καταφύγιο σε πόλεις που καλύπτονται από μαγνητικούς θόλους, οι οποίοι κρατάνε τις όποιες απειλές μακριά. Όταν όμως μία επίθεση ξεφεύγει από το αναμενόμενο, ο πρωταγωνιστής μας Takumi, συναντάει μια ιδιαίτερη -και σαν όψη αλλά και σαν χαρακτήρα- φιγούρα η οποία του προσφέρει μια σανίδα σωτηρίας, δίνοντας του ελπίδες, αλλά κι ένα φανταχτερό σπαθί για να το καρφώσει στο στήθος του, με την υπόσχεση ότι θα σώσει όλους όσους αγαπάει.

Σίγουρα σε κανέναν μας δεν ακούγεται ελπιδοφόρο ή και δελεαστικό κάτι τέτοιο και προφανώς ούτε και στον Takumi. Έχοντας όμως φτάσει σε ένα πολύ δύσκολο σημείο και μη έχοντας πολλές επιλογές πια, αποφασίζει να το κάνει και μετά από ένα λουτρό αίματος, ακολουθεί μια μικρή μεταμόρφωση που του επιφέρει μερικές σημαντικές δυνάμεις, αρκετές για να ισοπεδώσει τους εχθρούς που είχαν περικυκλώσει το σημείο που βρισκόταν. Αμέσως μετά ξυπνάει σε ένα σχολείο μαζί με 14 ακόμα μαθητές, που δε γνωρίζονται μεταξύ τους και τους ανατίθεται η αποστολή της εκπαίδευσης και προστασίας της ανθρωπότητας από τις επιθέσεις από τις εξωγήινες επιθέσεις. Αυτή ήταν πολύ συνοπτικά η εισαγωγή του παιχνιδιού, κρατώντας τα βασικά και αποφεύγοντας μερικές πληροφορίες που δε θα ήθελα να “παίξω” στα όρια του spoiler.

Επειδή έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι Visual novel, η ιστορία παίζει πρωταρχικό ρόλο. Είναι γεμάτη ανατροπές και αποφεύγει όλα τα κλισέ. Εκτιμώ επίσης, το ότι έχει γίνει σοβαρή προσπάθεια και στα voice overs του παιχνιδιού, καθώς ακούμε ένα μεγάλο κομμάτι των διαλόγων – και μάλιστα με ένα πολύ καλό voice acting και στα αγγλικά και στα ιαπωνικά. Θεωρώ επίσης, πως το παιχνίδι θα ήταν απαγορευτικό για κάποιον που προτιμάει το skip στα cutscenes και τους μακροσκελής διαλόγους, σε πρώτη φάση επειδή η ομάδα φαίνεται ότι έχει επενδύσει στη καλή γραφή και στη ποιότητα της σκηνοθεσίας, και σε δεύτερη γιατί θα του φαίνεται αρκετά ασύνδετο και κατ’ επέκταση χωρίς νόημα. Οι διάλογοι, ενώ δεν αποτελούν κάποιο κομμάτι του gameplay, σε αυτή τη περίπτωση προσωπικά νιώθω ότι είναι ένα κομμάτι των βασικών μηχανισμών του παιχνιδιού, που θα ήταν κρίμα απλά να τους προσπεράσουμε. Φαίνεται ότι έχει δοθεί αρκετή προσοχή και χρόνος στο σενάριο, που προσωπικά το ευχαριστήθηκα στο μέγιστο βαθμό, σαν να διαβάζω ένα ενδιαφέρον Sci-Fi βιβλίο στον καναπέ μου, χάρη στη φορητή φύση του Switch.

Από εκεί και πέρα όμως, έχει να προσφέρει και ένα πολύπλοκο σύστημα μάχης, με στρατηγική και βάθος. Το μόνο μελανό σημείο σε αυτό, είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μαχών λαμβάνουν μέρος στην αυλή του σχολείου, κάνοντας το ίσως κάπως μονότονο. Η μεγάλη πληθώρα των χαρακτήρων-μαθητών που έχετε να διαχειριστείτε, προσφέρει όμως μια ανανέωση στη συνταγή, καθώς προσφέρει συνεχώς νέες προσεγγίσεις, σε συνδυασμό με τα διαφορετικά bossfights ή mini bossfights που καλούμαστε να αποκρούσουμε. Κάθε μαθητής φέρνει κάτι εντελώς διαφορετικό στο πεδίο της μάχης. Για παράδειγμα, άλλος αποκτά ασπίδα όσο κινείται, άλλος αλλάζει στυλ ανάλογα με την κόπωση, άλλος επιτίθεται σε σχήμα V, άλλος στήνει πύργους και παγίδες. Το κάθε encounter είναι σαν ένα μικρό puzzle που απαιτεί στρατηγική σκέψη, σωστή χρήση των Action Points και καλή αξιοποίηση του Voltage, ενός ξεχωριστού πόρου που ξεκλειδώνει ισχυρές επιθέσεις ή ακόμη και θυσίες. Ναι, το να “θυσιάσεις” έναν μαθητή τη σωστή στιγμή ίσως είναι και η πιο ένδοξη του στιγμή. Η θυσία είναι στρατηγικό μέρος του παιχνιδιού, που δυστυχώς δε μπορώ να εμβαθύνω στο κομμάτι αυτό, γιατί θα “πατήσω” αναγκαστικά σε spoilers.

Εκτός των μαχών, το παιχνίδι προσφέρει κι ένα είδος exploration, μαζί με διαδραστικές στιγμές διαλειμμάτων. Μπορούμε να περάσουμε τον ελεύθερο χρόνο μας συνομιλώντας με άλλους χαρακτήρες, μαζεύοντας αντικείμενα, ανεβάζοντας στατιστικά ή εξερευνώντας την κατεστραμμένη πόλη σαν σε επιτραπέζιο παιχνίδι, επιλέγοντας πορείες και αντιμετωπίζοντας τυχαία ή προγραμματισμένα γεγονότα. Όλα αυτά συνδυάζονται, δίνοντάς μας ένα αρκετά πλούσιο περιεχόμενο, με φρέσκες προσθήκες και ικανοποιητική διάρκεια, μιας και το παιχνίδι προσφέρει σίγουρα περιεχόμενο άνω των 30 ωρών.

Σε ότι αφορά τον τεχνικό τομέα του παιχνιδιού, δεν υπάρχει κάτι να του προσάψεις. Σαφώς, δεν μιλάμε για ένα απαιτητικό παιχνίδι, που φέρνει στα όρια της την κονσόλα, αλλά ακόμα κι έτσι η εμπειρία μου ήταν πέρα για πέρα ομαλή, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Εννοείται επίσης, ότι το Switch είναι η ιδανικότερη επιλογή για να απολαύσεις το παιχνίδι. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι και η μοναδική, μιας και το handheld ταιριάζει απόλυτα στη φύση του παιχνιδιού.

Όπως ανέφερα και στην αρχή του κειμένου, θεωρώ πως έχει γίνει καλή δουλειά στα voice overs του παιχνιδιού μιας και έχει εμπλουτίσει ένα ικανοποιητικό αριθμό από τον γραπτό λόγο με ομιλία και αντιδράσεις από τους χαρακτήρες. Η μουσική του επένδυση αν και δεν είναι στα δικά μου ακούσματα, κατανοώ ότι θα βρει μεγαλύτερο κοινό προς την ανατολή, οπότε είναι προσαρμοσμένο σε διαφορετικούς ακροατές. Αν κάποιος αρέσκεται στην ιαπωνική pop κουλτούρα θεωρώ πως θα του είναι οικείο το soundtrack. Στα δικά μου λίγο πιο αρχάρια αυτιά, έμοιαζε για ένα κάπως πιο generic απαλό soundtrack, που σίγουρα είχες τις στιγμές του όταν έπρεπε, για παράδειγμα στην κλιμάκωση ή την εναλλαγή των συναισθημάτων.

Σε σχέση με τον ήχο του, βρήκα την εικόνα του Last Defence σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα. Ζωντανή χρωματική παλέτα, με ένα πλούσιο υπόβαθρο και εικόνες σε ένα γενικότερο πλαίσιο που τραβούσαν την προσοχή. Μπορεί δυστυχώς να μην έχει πολλά animations ή cutscenes, κατάφερνε όμως να κινεί την περιέργεια μου μέσω της εικόνας. Αυτό, σε συνδυασμό με το ασυνήθιστο cast του, που ενώνει αρκετούς απροσάρμοστους και λίγο πιο αταίριαστους χαρακτήρες μεταξύ τους, είναι μια συνταγή που κατάφερε να με κερδίσει σε προσωπικό επίπεδο.

Το The Hundred Line – Last Defense Academy δεν είναι απλά ένα ακόμη παιχνίδι, αλλά ένας ιδιαίτερος τίτλος που αξίζει την προσοχή μας. Εάν είστε φαν των Visual Novels, ή αν απλώς ψάχνετε για έναν τίτλο με ψυχή, βάθος και τακτική, τότε εδώ ίσως βρείτε κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Ήταν σίγουρα μια ευχάριστη έκπληξη, που έρχεται να προστεθεί σε έναν ικανοποιητικό μέχρι στιγμής κατάλογο, με τα παιχνίδια που ξεχωρίζουν για το πρώτο μισό της χρονιάς.